Łęczycanie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Łęczycanie – grupa etnograficzna ludności polskiej, zamieszkująca obszar między Wielkopolską a Mazowszem. Ludność ta podlegała silnym wpływom sąsiednich dzielnic[1][2]. W połowie XX wieku już słabo zaznaczali swoją odrębność kulturową[3].
Ten artykuł dotyczy polskiej grupy ludności. Zobacz też: Łęczycanie – plemię lechickie. |
Miejsce zamieszkania | |
---|---|
Język | |
Grupa |
Łęczycanie zatracili pozycję odrębnej grupy ludności o własnych cechach kulturowych, które dawniej posiadali. Obszar Łęczycan stanowił region przejściowy między grupami wielkopolskimi a mazowieckimi. Jednakże podkreśla się przewagę cech mazowieckich Łęczycan, zwłaszcza na pograniczu powiatu gostynińskiego[1][2][4].
Janusz Kamocki przedstawiał, że w znacznej mierze zanikanie tradycyjnej kultury ludowej spowodowane było rozwojem przemysłowym w Łódzkim Okręgu[3].
Uroczystość po ukończeniu żniw i prac polowych Łęczycanie nazywali wieniec[5].
Łęczycanie posiadali żartobliwe przezwisko Piskorze, którym szczególnie określano szlachtę łęczycką[1].