155 mm haubica mle 1917 Schneider
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Canon de 155 C mle 1917 Schneider – francuska haubica polowa kalibru 155 mm skonstruowana w czasie I wojny światowej, używana masowo także podczas II wojny światowej. Standardowa ciężka haubica m.in. Wojska Polskiego w okresie międzywojennym.
Francuska haubica mle 1917 w Fińskim Muzeum Artylerii w Hameenlinna | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Rodzaj | |||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
155 mm | ||
Długość lufy |
2332 mm (15 kalibrów) | ||
Donośność |
11 200 m (maksymalna) 8000 m (praktyczna) | ||
Prędkość pocz. pocisku |
450 m/s | ||
Długość |
5910 mm | ||
Szerokość |
1900 mm | ||
Masa |
3300 kg (działo odprzodkowane) | ||
Kąt ostrzału |
od 0° do +42° | ||
Wysokość linii ognia |
1430 mm | ||
Jednostka ognia | |||
Szybkostrzelność |
3 strz./min (przy strzelaniu ciągłym 40-45 strz./godz.) | ||
Obsługa |
8 kanonierów | ||
Prędkość marszowa |
7 km/h[1] | ||
|
Haubica mle 1917 została zaprojektowana w roku 1917 jako ulepszona wersja haubicy wz. 1909 kal. 152 mm. Było to działo tak skuteczne i nowoczesne, że wykorzystywane było przez armię francuską aż do 1940 roku. Ponadto wyeksportowano je do wielu państw, a w Stanach Zjednoczonych i Polsce podjęto produkcję licencyjną. W Finlandii niektóre odmiany haubicy mle 1917 pozostały w użyciu aż do lat 80. XX wieku.