Andrij Derkacz (polityk)
ukraiński polityk i przedsiębiorca Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrij Łeonidowycz Derkacz, ukr. Андрій Леонідович Деркач (ur. 19 sierpnia 1967 w Dniepropetrowsku[1]) – ukraiński polityk i przedsiębiorca, poseł do Rady Najwyższej.
| ilustracja | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 sierpnia 1967 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, przedsiębiorca |
| Odznaczenia | |
  | |
Syn Łeonida Derkacza, generała KGB i szefa SBU[2]. W 1989 ukończył uczelnię wojskową w Charkowie, służył w wojskach rakietowych, studiował później w akademii ministerstwa bezpieczeństwa Rosji (absolwent z 1993)[1]. W 2007 uzyskał stopień kandydata nauk prawnych w instytucie państwa i prawa Narodowej Akademii Nauk Ukrainy[1][3].
W latach 1993–1994 był oficerem Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Następnie do 1997 pracował w administracji prezydenta Łeonida Kuczmy jako doradca ds. zagranicznych i zastępca szefa służby kontrolnej. Później objął stanowisko pierwszego asystenta ukraińskiego premiera[4].
Działał w założonej przez środowiska weteranów z Afganistanu Ukraińskiej Partii Sprawiedliwości. W 1998 po raz pierwszy został wybrany na posła w jednym z okręgów obwodu sumskiego. W latach 1999–2000 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Partii Pracy Ukrainy, z której przeszedł do partii Trudowa Ukrajina (był m.in. przewodniczącym jej komitetu politycznego w latach 2000–2004). W 2002 uzyskał reelekcję z listy bloku Za Jedyną Ukrainę[1]. Zaangażował się także w działalność biznesową w branży energetycznej i mediowej, stając się m.in. właścicielem kanału telewizyjnego TRK Era. W 2008 wartość kontrolowanych przez niego aktywów szacowano na 162 miliony dolarów (119. miejsce na liście najbogatszych Ukraińców)[3].
W 2004 Andrij Derkacz zaangażował się w kampanię prezydencką Wiktora Juszczenki, wspierał finansowo pomarańczową rewolucję. W 2005 dołączył do Socjalistycznej Partii Ukrainy[5]. W 2006 uzyskał z jej listy mandat deputowanego V kadencji, który złożył jednak po kilku miesiącach[1], przechodząc w tym czasie do Partii Regionów. Stanął na czele monopolistycznych państwowych koncernów atomowych – najpierw Enerhoatomu, następnie po konsolidacji Ukratompromu. Otrzymał wówczas przydomek „króla atomu”[3]. W 2007 powrócił do Rady Najwyższej (z ramienia PR), mandat poselski utrzymał także w 2012[1]. W okresie protestów na Euromajdanie w lutym 2014 opuścił frakcję Partii Regionów, w październiku tego samego roku po raz szósty z rzędu dostał się do parlamentu, startując jako kandydat niezależny[6]. Utrzymał mandat poselski także w 2019[7]. W 2020 z ramienia partii Nasz Kraj wybrany nadto na radnego obwodu sumskiego[8].
W styczniu 2021 został objęty sankcjami nałożonymi przez Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych; zarzucono mu bycie agentem rosyjskiego wywiadu i oskarżono o próbę wywarcia wpływu na amerykańskie wybory prezydenckie z 2020[9]. W styczniu 2023 został pozbawiony obywatelstwa ukraińskiego[10] oraz mandatu deputowanego[11].
- Order „Za zasługi” I klasy[3]
- Order „Za zasługi” III klasy[4]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
