![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/24/Autorretrato_en_el_taller%252C_Francisco_de_Goya.jpg/640px-Autorretrato_en_el_taller%252C_Francisco_de_Goya.jpg&w=640&q=50)
Autoportret w pracowni (Goya, 1790–95)
obraz Francisco Goi 1790-1795 / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Autoportret w pracowni lub Autoportret przy sztalugach (hiszp. Autorretrato en el taller) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828)[2].
![]() | |||
Autor | |||
---|---|---|---|
Data powstania |
ok. 1790–1795 | ||
Medium |
olej na płótnie | ||
Wymiary |
40 × 27[1] cm | ||
Miejsce przechowywania | |||
Lokalizacja | |||
|
Goya wykonał wiele autoportretów – przynajmniej piętnaście jest uznawanych za autorskie[3], w sumie jest ich ponad trzydzieści. Używał różnych technik: malarstwa, grawerstwa i rysunku. Przedstawiał się także na różne sposoby, np. klasycznie przed sztalugami z atrybutami malarza: Autoportret z 1783 i na wzór Velázqueza i jego Panien dworskich ze swoimi ważnymi klientami: Rodzina Karola IV, Rodzina infanta don Luisa czy Hrabia Floridablanca. Pojawia się także w scenie religijnej Kazanie świętego Bernardyna ze Sieny przed Alfonsem Aragońskim, rodzajowej La novillada (Walka młodych byków), na rysunku ze swoją muzą księżną Albą czy na Autoportrecie z doktorem Arrietą namalowanym jako wotum dziękczynne[4]. Oprócz autoportretów istnieją również podobizny Goi wykonane przez innych artystów, m.in. przez Vicentego Lópeza (Portret Goi w wieku osiemdziesięciu lat)[5].
Jest to typowy „portret gabinetowy” o niewielkich rozmiarach. Goya przedstawił się w całej postaci w czasie pracy nad większym obrazem w warsztacie malarskim. Sposób w jaki artysta trzyma paletę i pędzle spoglądając na widza znad niedokończonego obrazu przypomina podobiznę Velazqueza, który umieścił samego siebie na obrazie Panny dworskie[6]. Przez okno pracowni wpada dużo światła, pozostawiając postać artysty w cieniu, jednocześnie stwarzając możliwość wykazania się umiejętnością światłocieniowania. Goya ma na sobie modne ubranie typowe dla jego epoki, chociaż nie jest to strój, który zakładał do codziennej pracy. Pięknie zdobiony dublet z czerwoną lamówką, spodnie w poziome pasy oraz element malarskiego wyposażenia – kapelusz z przymocowanymi do ronda świecznikami. Umieszczał na nich świece, które oświetlały prace kończone o zmroku[2]. W głębi widać niewielki stolik, na którym leży papier i przybory do pisania – najwyraźniej artysta chciał być postrzegany jako intelektualista.
Zastosowana technika szybko nakładanych plam z dużą ilością farby ma charakter impresjonistyczny. Goya namalował swój portret bez specjalnej dbałości o szczegóły, jak przystało na obraz wykonany z własnej inicjatywy.