Babeszjoza psów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Babeszjoza psów[1] (łac. babesiosis canum) – choroba pasożytnicza psów powodowana przez protisty z rodzaju Babesia, rzędu Piroplasmida przenoszona przez kleszcze. Podstawowym czynnikiem etiologicznym babeszjozy u psów jest gatunek zbiorczy - Babesia canis, który jest reprezentowany przez trzy podgatunki — Babesia canis canis, Babesia canis rossi i Babesia canis vogeli[2]. Choroba ta czasami też nosi nazwę piroplazmoza[3].
|
Ten artykuł należy dopracować |
Babeszjoza psów jest chorobą występującą na całym świecie. W Europie stwierdzana od prawie 100 lat. Pierwszy przypadek w Polsce odnotowano i opisano na Lubelszczyźnie w 1966 roku[3].
Kleszcze przenoszące babeszjozę występują na znacznej części terytorium Polski, ze szczególnym uwzględnieniem regionów północnych, północno-wschodnich i wschodnich. Terenami o szczególnym zagrożeniu są lasy, łąki, parki i ogrody, zwłaszcza jeżeli są porośnięte wysoką trawą. Kleszcze wykazują z reguły wzmożoną aktywność sezonową: wczesną wiosną oraz latem i wczesną jesienią[4].