Bitwa pod Raciborzem (1241)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa pod Raciborzem (1241) – pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem księcia opolsko-raciborskiego Mieszka II Otyłego a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.
I najazd mongolski na Polskę | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Straty | |||
| |||
50°04′59,8800″N 18°13′00,1200″E |
20 marca 1241 roku oddziały zwiadowcze wojsk mongolskich dotarły do Raciborza i zaczęły przeprawę na lewy brzeg Odry. Zadanie miały utrudnione, gdyż okoliczna ludność zniszczyła mosty na rzece. Książę opolsko-raciborski Mieszko II Otyły na czele silnego oddziału wykorzystał sytuację i zaatakował przeprawiających się Mongołów zadając im dotkliwą klęskę. Według przekazu Karola Gromanna poległo w walce około czterystu Mongołów. Mieszko wzmocnił załogę w grodzie, zaś kwiat rycerstwa pociągnął za sobą do Legnicy, gdzie książę wrocławski Henryk II Pobożny wyznaczył miejsce zbiórki sił chrześcijańskich.