Chaos (mitologia)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Chaos (gr. Χάος Cháos, łac. Chaos) – w mitologii greckiej uosobienie pierwotnego (stanu przed uporządkowaniem elementów wszechświata)[1].
|
Ten artykuł od 2019-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Był pierwotnym stanem egzystencji, z którego pochodzili pierwsi bogowie (Ziemia i Niebo). Składał się z połączenia pierwiastków uważanych przez starożytnych Greków za podstawę świata: ziemi, wody, ognia i powietrza[potrzebny przypis]. Według niektórych tłumaczeń pochodził z niego Ereb i Nyks, Dzień (Hemera) i Eter[1].
Chaos posiadał trzy cechy charakterystyczne:
- był bezdenną przepaścią, do której wszystko bezustannie spada; jest przeciwstawnością wobec ziemi o stabilnym podłożu;
- był miejscem bez ustalonych kierunków, gdzie wszystko rozpada się na różne strony;
- był sferą rozdzielającą niebo i ziemię, z chaosem pozostałym między nimi.