Choroba Blounta
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Choroba Blounta (piszczel szpotawa, łac. morbus Blount) – choroba zaliczana do jałowych martwic kości lub do grupy dyschondroplazji. Polega na szpotawym ustawieniu piszczeli spowodowanym zaburzeniem wzrostu kłykcia przyśrodkowego bliższej nasady piszczeli.
Wyróżnia się typ dziecięcy i typ młodzieńczy choroby[1].
Chorobę opisał jako jeden z pierwszych Walter Putnam Blount w 1937 roku[2]. Przed nim chorobę opisał Philipp Erlacher[3].