Choroba holenderska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Choroba holenderska gospodarki (ang. dutch disease) – regres gospodarczy spowodowany odkryciem i intensywną eksploatacją złóż surowców naturalnych. W wyniku pojawienia się możliwości zwiększenia produkcji na eksport, mającej swe źródło w zwiększeniu podaży niektórych czynników produkcji, w gospodarce wbrew pozorom nie następuje rozwój, lecz regres niektórych działów gospodarki. Pojęcie wprowadził w 1977 r. tygodnik The Economist, opisując gospodarcze konsekwencje odkrycia w latach 60. dużych złóż gazu ziemnego w Holandii.
Najnowsza historia gospodarcza dostarcza wiele przykładów regresu niektórych działów gospodarki w wyniku pojawienia się możliwości zwiększenia produkcji na eksport, mającej swe źródło w zwiększeniu podaży niektórych czynników produkcji. W odniesieniu do tego rodzaju zmian, spowodowanych wzrostem zasobów czynników naturalnych, przyjęło się używać określenia „choroba holenderska gospodarki”.
Proces zanalizowano na przykładzie Holandii, ale zjawisko ma charakter uniwersalny. Odkrycie liczących się zasobów surowców ropy naftowej w Meksyku oraz na Morzu Północnym spowodowało, że dynamika rozwoju przemysłu w tych krajach zaczęła odstawać od tempa rozwoju górnictwa. Znalazło to odzwierciedlenie w konkurencyjności dóbr przetworzonych na rynku światowym.