City pop

City pop (jap. シティ・ポップ shiti poppu) – gatunek muzyki pop, który powstał w Japonii w latach 70. XX w. Początkowo uważany był za pochodną nowej muzyki japońskiej inspirowanej Zachodem, ale w kontekście dynamicznie rozwijającej się gospodarki tego kraju zaczął zawierać różne inne style, takie jak AOR, soft rock, R&B, funk czy boogie. Jego szczytowa popularność przypada na lata 80. XX wieku^[2]. W 2010 roku city pop zyskał międzynarodowy rozgłos za sprawą internetu i stał się źródłem inspiracji dla gatunków takich jak vaporwave czy future funk^[7].

City pop

Pochodzenie	pop[1], new music (J-pop)[2], soft rock[3], yacht rock[4], AOR[3], R&B[2], disco[5], funk[3], jazz fusion[1], boogie[3], soul[6], okinawan[6], muzyka latynoska[1], muzyka karaibska[1], muzyka polinezyjska[1]
Czas i miejsce powstania	początek lat 70. XX w., Japonia
Gatunki pokrewne	shibuya-kei, vaporwave, future funk

Definicja

Definicje „city popu” były różne, a wielu artystów oznaczonych tym gatunkiem grało w stylach, które znacznie się od siebie różnią^[2]. Yutaka Kimura, autor wielu książek o city popie, określił ten gatunek jako „miejską muzykę pop dla osób prowadzących miejski styl życia”^[8]. Według kierownika Japan Archival Series, Yosuke Kitazawy „nie było żadnych ograniczeń dotyczących stylu lub określonego gatunku, który chcieliśmy przekazać tymi piosenkami”, ale „była to muzyka tworzona przez ludzi z miasta, dla ludzi z miasta”^[1].

Popularność, spadek i odrodzenie

City pop stał się odrębnym gatunkiem regionalnym, który osiągnął szczyt popularności w latach 80.^[5] Według firmy Vice najpopularniejszymi postaciami tego gatunku byli „samodzielni kompozytorzy i producenci, artyści tacy jak Tatsuro Yamashita i Toshiki Kadomatsu wprowadzali do swoich hitów złożone aranżacje i techniki pisania piosenek”, a rosnąca wciąż gospodarka ułatwiła im również finansowanie z wytwórni^[8]. Yamashita jest czasami określany jako „król” city popu^[3]. Gatunek stracił popularność po latach 80. XX wieku, początkowa popularność gatunku spadła, gdy w 1990 roku pękła japońska bańka finansowa. Wtedy pojawiły się inne gatunki, takie jak Visual kei, a także zaczęła się ewolucja Idoli jako nowych fenomenów wielkich mas. Muzyczne cechy city popu odziedziczyły zespoły shibuya-kei lat 90., takie jak Pizzicato Five czy Flipper’s Guitar^[2].

Od 2010 roku miejski pop przeżywa renesans, a wielu weteranów tego gatunku, takich jak Tatsuro Yamashita i Mariya Takeuchi, zyskuje międzynarodowe uznanie w sieci, poprzez rekomendacje i playlisty wspierane fragmentami anime w serwisie YouTube^[9]. Ponadto ich twórczość staje się źródłem inspiracji dla wykonawców vaporwave i nowych zespołów future funk^[10].