David Tua (ur. 21 listopada 1972 w Apii) – samoański bokser wagi ciężkiej.
.jpg) | ||||||||||||||||
| Pseudonim |
Tuaman | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1972 | |||||||||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Wzrost |
178 cm | |||||||||||||||
| Styl walki |
praworęczny | |||||||||||||||
| Kategoria wagowa | ||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych[infobox 1] | ||||||||||||||||
| Liczba walk |
58 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa |
52 | |||||||||||||||
| Przez nokauty |
43 | |||||||||||||||
| Porażki |
4 | |||||||||||||||
| Remisy |
2 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Strona internetowa | ||||||||||||||||
Kariera amatorska
Amatorską karierę bokserską rozpoczął w Nowej Zelandii, dokąd wyemigrował w dzieciństwie wraz z rodziną. Swój pierwszy ważniejszy tytuł zdobył w 1988 roku, zostając mistrzem Nowej Zelandii w wadze ciężkiej. Reprezentując ten kraj, w 1991 roku zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Sydney (w półfinale przegrał z Féliksem Savónem)[1], a rok później został brązowym medalistą letnich igrzysk olimpijskich w Barcelonie (w walce o finał przegrał z Davidem Izonritei)[2].
Kariera zawodowa
Tua przeszedł na zawodowstwo w 1992 roku. 15 marca 1996 roku, w swojej dwudziestej trzeciej walce, znokautował Johna Ruiza, przyszłego mistrza świata, w zaledwie 19 sekund[3]. Kolejne trzy walki także zakończył przed czasem. Pokonał między innymi Olega Maskajewa, kolejnego przyszłego mistrza świata.
Pierwszą porażkę poniósł w swojej 28 walce – z Nigeryjczykiem Ike'm Ibeabuchim[4]. Po tej porażce nastąpiło kolejnych dziesięć zwycięstw, w tym nokaut jeszcze jednego przyszłego mistrza świata, Hasima Rahmana[5].
Tua doczekał się w końcu walki o mistrzostwo świata dwóch organizacji: WBO i IBO. W dniu 11 listopada 2000 roku w Las Vegas okazał się jednak o wiele słabszy od Lennoxa Lewisa i przegrał z nim zdecydowanie na punkty[6].
Po porażce z Lewisem starał się odbudować dawną formę i wygrał walkę z Danellem Nicholsonem, lecz kolejny pojedynek przegrał na punkty z Chrisem Byrdem[7]. Następne walki to kolejne dobre wyniki – między innymi zwycięstwo nad Fresem Oquendo i kolejny błyskawiczny nokaut, w 30 sekundzie pierwszej rundy, z Michaelem Moorerem, byłym mistrzem świata[8].
23 marca 2003 roku stoczył swój drugi pojedynek z Hasimem Rahmanem, który zakończył się remisem[9]. W 2004 roku nie stoczył żadnej walki. Ponownie zaczął boksować w 2005 roku, pokonując m.in. Cisse Salifa i do września 2007 roku pokonał siedmiu mniej znanych bokserów. Następnie zrezygnował z boksu na kolejne dwa lata. Na ring powrócił po raz kolejny w październiku 2009 roku, nokautując w drugiej rundzie Shane'a Camerona[10]. 31 marca 2010 roku pokonał na punkty po jednostronnym pojedynku Fridaya Ahunanyę[11]. Niecałe cztery miesiące później zremisował z Monte Barettem, mimo że w ostatniej rundzie był liczony[12]. 19 marca 2011 roku Tua pokonał Demetrice'a Kinga, a pięć miesięcy później stoczył rewanżowy pojedynek z Barrettem, który przegrał na punkty po jednogłośnej decyzji sędziów[13].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
