Loading AI tools
siatkarka polska Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dorota Świeniewicz-Brandt (ur. 27 lipca 1972 w Głuszycy[2]) – polska siatkarka, grająca na pozycji przyjmującej[1]. Reprezentantka Polski w latach 1991–2009, w kadrze narodowej rozegrała 325 spotkań[3]. Od lutego 2013 roku asystentka trenera Jacka Pasińskiego w Sparcie Warszawa[4].
Pełne imię i nazwisko |
Dorota Anna Świeniewicz | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Imię i nazwisko przy narodzeniu |
Dorota Świeniewicz | |||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||
Wzrost |
180 cm[1] | |||||||||||||||||
Pozycja | ||||||||||||||||||
Kariera seniorska | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Kariera reprezentacyjna | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Kariera trenerska | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||
Mistrzyni Europy z 2003 i 2005 roku. Uznana najbardziej wartościową zawodniczką mistrzostw w Chorwacji oraz najlepszą siatkarką Europy 2005 roku[5]. Zakończyła karierę w lutym 2012 roku, odchodząc w trakcie rozgrywek z drużyny Atomu Trefla Sopot[6].
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego z dnia 22 listopada 2005 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. Honorowa Obywatelka Miasta Świdnica[8].
Jej mężem jest Marek Brandt, który jest obecnie komisarzem meczów siatkarskich. Również był dyrektorem sportowym klubów siatkarskich: Atomu Trefl Sopot i PTPS-u Piła. Mają syna o imieniu Julek[9][10].
Dorota Świeniewicz urodziła się w Głuszycy, ale od najmłodszych lat mieszkała w Świdnicy i tam stawiała pierwsze siatkarskie kroki w miejscowej Polonii[8]. Andrzej Ząbek, który był pierwszym trenerem Doroty tak wspomina początki jej kariery: Na początku był płacz i zgrzytanie zębów. Dopiero po jakimś czasie Dorota przekonała się do siatkówki i nie można było jej zgonić z boiska[11]. Kiedy miała 15 lat, trener Jerzy Matlak, który prowadził wtedy pierwszą drużynę Polonii, wziął ją do składu[12]. Kilka lat później wraz ze świdnickim zespołem wywalczyła awans do I ligi, po czym postanowiła zmienić barwy klubowe[13].
W 1993 roku za namową Matlaka przeniosła się do Stali Bielsko-Biała, której ten wówczas był szkoleniowcem[12]. Z bielskim zespołem zdobyła swoje pierwsze medale w krajowych rozgrywkach: wicemistrzostwo kraju w 1994 i 1995 roku oraz mistrzostwo Polski w 1996[8]. W pucharze Polski trzykrotnie wystąpiła w finale, ale nie udało jej się sięgnąć po to trofeum. Po sezonie 1996/1997, w którym stanęła na najniższym stopniu podium w lidze, postanowiła wyjechać do Włoch i tam kontynuować swoją karierę[8][2].
Przez kolejnych dziewięć lat reprezentowała Despar Perugia. Z tym klubem w 2003 i 2005 roku zdobyła mistrzostwo Włoch, w 1999, 2003 i 2005 roku puchar Włoch oraz puchar ligi włoskiej rok później. Triumfowała w Pucharze Zdobywców Pucharów w 2000 roku[2], a cztery lata później zagrała w finale Ligi Mistrzyń. Podczas spotkania nabawiła się poważnej kontuzji, która uniemożliwiła jej dalszą grę[14]. Jej drużyna przegrała z Marichalem Teneryfa, ale już dwa lata później Despar ze Świeniewicz w składzie okazał się najlepszym zespołem w Europie w finale pokonując RC Cannes[15].
W 2006 roku zdecydowała się zawiesić karierę żeby urodzić dziecko. W tym czasie pełniła funkcję dyrektora Biura Sportu i Rekreacji m.st. Warszawy oraz trenowała kadetki i juniorki w klubie UKS Hubert-Ochota Warszawa[16].
Po roku powróciła na parkiet — związała się z hiszpańskim klubem Icaro Alaro Mallorca, z którym wywalczyła wicemistrzostwo kraju[17]. W 2008 roku powróciła na płw. Apeniński i dołączyła do zespołu Tena Santeramo. W trakcie rozgrywek w związku m.in. z kłopotami finansowymi klubu rozwiązała umowę i wróciła do Polski[18]. W sezonie 2009/2010 reprezentowała BKS Aluprof Bielsko-Biała i zdobyła drugie mistrzostwo Polski[19]. Od 2010 roku występowała w Atomie Treflu Sopot, z którym sięgnęła po wicemistrzostwo kraju. Na początku lutego 2012 w związku z problemami finansowymi klubu podjęła decyzję o zakończeniu kariery[6].
Po raz pierwszy z reprezentacją Świeniewicz zetknęła się w wieku 13 lat, kiedy otrzymała powołanie od Danuty Hałaburdy i Rafała Błaszczyka do kadry młodziczek[13]. W reprezentacji seniorek zadebiutowała w 1991 roku[12]. Wzięła udział w mistrzostwach Europy, na których Polki zajęły 9. miejsce. Ten sam wynik powtórzyła wraz z koleżankami w 1995 roku. W 1997 i 1999 roku uplasowały się w pierwszej ósemce, kolejno na 8. i 6. pozycji[8]. Przez następnych kilka lat nie występowała w kadrze, gdyż ówczesny selekcjoner Zbigniew Krzyżanowski widział Dorotę na pozycji libero, a zawodniczka nie chciała przystać na taką zmianę[13].
Największe sukcesy w biało-czerwonych barwach odniosła z reprezentacją prowadzoną przez trenera Andrzeja Niemczyka. W Mistrzostwach Europy w 2003 roku w Turcji Polki zdobyły złoty medal. Dwa lata później na czempionacie w Chorwacji ponownie stanęły na najwyższym stopniu podium, a Świeniewicz otrzymała nagrodę MVP turnieju. Europejska Konfederacja Piłki Siatkowej uznała Dorotę najlepszą siatkarką Europy 2005 roku[5].
W 2007 roku po urlopie macierzyńskim wróciła do kadry, którą prowadził Marco Bonitta. Polki zakwalifikowały się do turnieju finałowego World Grand Prix zajmując 6. miejsce[20]. Kilka miesięcy później pojechała na mistrzostwa Europy do Belgii i Luksemburga, ale tym razem nie udało się zdobyć medalu, zajmując w klasyfikacji końcowej 4. pozycję[21]. Gdy nie znalazła się w składzie na turniej kwalifikacyjny w Halle do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie zdecydowała się zakończyć reprezentacyjną karierę[22].
W 2009 roku postanowiła jeszcze raz spróbować swoich sił w biało-czerwonych barwach. Otrzymała powołanie od trenera Jerzego Matlaka. Wzięła udział w kwalifikacjach do mistrzostw świata oraz World Grand Prix[23]. Pod koniec turnieju rozgrywanego w Kielcach oświadczyła, że z powodu nieustającej krytyki jej osoby i ataków w Internecie ze strony anonimowych użytkowników ostatecznie kończy karierę reprezentacyjną[24].
W latach 1991–2009 rozegrała 325 spotkań w reprezentacji Polski[12].
Puchar Włoch:
Mistrzostwa Hiszpanii:
Puchar Zdobywców Pucharów:
Puchar CEV:
Po zakończeniu kariery zawodniczej była na stażu trenerskim w Stambule, zaproszona przez trenera Giovanniego Guidettiego. Brała udział w zajęciach trenerów Ze Roberto i Daniela Castellaniego[4].
W sezonie 2012/2013 asystentka trenera Mirosława Zawieracza w zespole PTPS Piła[25]. W styczniu 2013 roku złożyła wypowiedzenie ze sprawowanej funkcji[26]. Od lutego 2013 roku asystentka trenera Jacka Pasińskiego w Sparcie Warszawa[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.