Erich Kühnhackl

Erich Kühnhackl (ur. 17 października 1950 w Citicach) – niemiecki hokeista czechosłowackiego pochodzenia grający na pozycji napastnika (centra), reprezentant kraju, olimpijczyk, trener, działacz hokejowy.

Erich Kühnhackl

Erich Kühnhackl jako trener Straubing Tigers (2006)
Data i miejsce urodzenia	17 października 1950 Citice, Czechosłowacja
Obywatelstwo	Niemcy
Wzrost	196 cm
Pozycja	napastnik (center)
Uchwyt	lewy
Kariera juniorska
Lata Klub do 1968 HC Baník Sokolov
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1968–1976 EV Landshut 265 (231) 1976–1979 Kölner EC 138 (158) 1979–1985 EV Landshut 282 (284) 1985–1987 EHC Olten 52 (28) 1967–1989 EV Landshut 71 (41) W sumie: 808 (742)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1969–1985  RFN 211 (134)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1989–1990 EV Landshut (asystent) 1989–1992 RFN/Niemcy (asystent) 1990 RFN (Igrzyska dobrej woli) 1990–1992 EV Landshut 1992–1997 Niemcy U-20 1996–1997 Niemcy (asystent) 1997-1998 EC Bad Nauheim 1997–1998 Niemcy U-18 1999-2002 Erding Jets 2002-2006 Eisbären Regensburg 2006-2007 Straubing Tigers 2009-2010 Frankfurt Lions (dyrektor)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  RFN Igrzyska olimpijskie brąz Innsbruck 1976 hokej na lodzie
Odznaczenia

Jeden z najlepszych hokeistów w historii niemieckiego hokeja na lodzie. Reprezentował barwy: Baníka Sokolov, trzykrotnie EV Landshut (dwukrotny mistrz Niemiec, zdobywca Pucharu Niemiec), Kölner EC (dwukrotny mistrz Niemiec) oraz EHC Olten. Z reprezentacją RFN trzykrotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1972, 1976 – brązowy medal, 1984) oraz 10-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata.

Erich Kühnhackl w trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Szafa na Łyżwy (Kleiderschrank auf Kufen), który nawiązuje do jego potężnego wyglądu. W Finlandii znany jest jako Iso-Eerikki (Wielki Eric).

Był także nagradzany indywidualnie: 7-krotny zdobywca Pucharu Gustava Jaenecke – dla najlepszego punktującego w Bundeslidze, dwukrotny zdobywca Trofeum Fritza Poitscha – dla najlepszego strzelca w Bundeslidze, czterokrotny zdobywca Trofeum Xavera Unsinna – dla najlepszego asystenta w Bundeslidze, najlepszy punktujący mistrzostw świata 1978, Hokeista Roku w Bundeslidze, 7-krotnie wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi, członek Galerii Sławy IIHF (1997) – jako jeden z trzynastu niemieckich hokeistów, Niemiecki Hokeista Stulecia (2000)^[1], członek Galerii Sław Niemieckiego Sportu (2016), Nagroda Sportowa Bawarii za całokształt kariery (2016), członek Galerii Sławy Niemieckiego Hokeja na Lodzie^[2]. Ma także w reprezentacji Niemiec zastrzeżony numer (numer 14). Rekordzista Bundesligi względem ilości zdobytych goli w punktów – 1408 punktów (714 goli, 694 asyst) oraz 1054 minuty na ławce kar w 788 meczach, a także względem ilości zdobytych goli w jednym sezonie Bundesligi (83 gole w sezonie 1979/1980). Odznaczony Srebrnym Liściem Laurowym (1976).

Jako trener trenował: EV Landshut, reprezentację Niemiec na Igrzyskach dobrej woli 1990, reprezentację Niemiec U-20, EC Bad Nauheim, reprezentację Niemiec U-18, Erding Jets, Eisbären Regensburg, Straubing Tigers, a także był asystentem trenera w EV Landshut, dwukrotnie w reprezentacji RFN/Niemiec.

Jako działacz był wiceprezesem DEB (Niemiecki Związek Hokeja na Lodzie) oraz dyrektorem sportowym ds. młodzieży we Frankfurcie Lions.

Kariera

Erich Kühnhackl (w środku) w barwach Kölner EC, 1977 rok.

Erich Kühnhackl (z prawej) w barwach EV Landshut w sezonie 1988/1989.

Erich Kühnhackl urodził się w Czechosłowacji jako syn Niemców sudeckich^[3][4]. W 1968 roku wyemigrował wraz z rodziną do RFN po interwencji wojsk Układu Warszawskiego kraju tzw. Operacji „Dunaj”^[5][3].

Karierę sportową rozpoczął jeszcze w Czechosłowacji w juniorach Baníku Sokolov, jednak profesjonalną karierę sportową rozpoczął już po emigracji do RFN, kiedy w 1968 roku został zawodnikiem EV Landshut. Grał w tym klubie w trzech okresach (1968–1976, 1979–1985, 1987–1989) i odnosił największe sukcesy w karierze sportowej: trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Niemiec (1970, 1983), trzykrotnie wicemistrzostwo Niemiec (1974, 1976, 1984), zajął także w sezonie 1972/1973 3. miejsce w Bundeslidze, zdobył Puchar Niemiec 1969 po wygranej rywalizacji w finale 7:6 (2:1, 5:5) z SC Riessersee^[6], a także nagrody i wyróżnienia indywidualne: 4-krotnie Puchar Gustava Jaenecke (1974, 1980, 1983, 1984), 2-krotnie Trofeum Fritza Poitscha (1974, 1980), 3-krotnie Trofeum Xavera Unsinna (1974, 1983, 1984), Hokeista Roku w Bundeslidze (1976), 4-krotnie wybierany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1980, 1982, 1983, 1984).

W latach 1976–1979 reprezentował barwy Kölner EC, z którym 2-krotnie zdobył mistrzostwo Niemiec (1977, 1979) oraz zajął 3. miejsce w Bundeslidze w sezonie 1977/1978, a także 3-krotnie zdobył Pucharu Gustava Jaenecke oraz 3-krotnie został wybrany do Drużyny Gwiazd Bundesligi (1977–1979).

W 1985 roku wyjechał do Szwajcarii, gdzie w latach 1985–1987 reprezentował barwy występującego Nationallidze A EHC Olten, z którym zajmował miejsca na końcu tabeli ligowej: w sezonie 1985/1986 zajął przedostatnie – 9. miejsce, natomiast w sezonie 1986/1987 zajął ostatnie – 10. miejsce, który spowodował spadek klubu do Nationalligi B, po czym wrócił do ojczyzny, do EV Landshut w którym w sezonie 1988/1989 był kapitanem klubu, w którym po jego zakończeniu zakończył karierę sportową.

Kariera reprezentacyjna

Erich Kühnhackl w latach 1969–1985 w reprezentacji RFN rozegrał 211 meczów, w których zdobył 224 punkty (134 gole, 90 asyst) oraz spędził 284 minuty na ławce kar, a od 1982 roku był kapitanem Noszących Orła. Trzykrotnie uczestniczył w zimowych igrzyskach olimpijskich (1968, 1972, 1976). Na turnieju olimpijskim 1976 w Innsbrucku z reprezentacją RFN pod wodzą selekcjonera Xavera Unsinna zdobył pierwszy od 44 lat medal olimpijski – brązowy medal^[7]. W październiku tego samego roku za ten sukces wraz z innymi wraz z kolegami z reprezentacji RFN otrzymał z rąk ówczesnego kanclerza Niemiec, Helmuta Schmidta Srebrny Liść Laurowy^[8].

Ponadto 10-krotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1973 – spadek do Grupy B, 1974, 1975 – awans do Grupy A, 1976, 1977, 1978, 1981, 1982, 1983, 1985). Na mistrzostwach świata 1978 w Czechosłowacji rozegrał 5 meczów, w których zdobył 15 punktów (8 goli, 7 asyst) oraz spędził 6 minut na ławce kar, dzięki czemu został najlepszym punktującym turnieju, będąc pierwszym niemieckim zawodnikiem, który został nagrodzony takim wyróżnieniem w historii tego turnieju.

Ponadto dwukrotnie uczestniczył w Turnieju Izwiestii (1982, 1984).

Kariera trenerska

Erich Kühnhackl po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. W latach 1989–1990 był asystentem trenera w EV Landshut, po czym w grudniu 1990 roku został głównym trenerem klubu w którym był do końca sezonu 1991/1992. W międzyczasie był asystentem selekcjonera reprezentacji RFN/Niemiec, a także prowadził reprezentację RFN podczas turnieju igrzysk dobrej woli 1990 w Stanach Zjednoczonych. Następnie w 1992–1997 prowadził reprezentację Niemiec U-20, oraz w latach 1996–1997 był asystentem trenera George’a Kingstona w seniorskiej reprezentacji Niemiec.

Następnie w sezonie 1997/1998 trenował występującego z rozgrywkach 1. Eishockey-Ligi EC Bad Nauheim, w którym po przegranej rywalizacji 2:0 (5:2, 6:5 p.d.) w finale fazy play-off z EHC Neuwied zdobył wicemistrzostwo 1. Eishockey-Ligi. W międzyczasie trenował również reprezentację Niemiec U-18, z którą na mistrzostwach Europy U-18 1998 w Niemczech – ostatniej edycji turnieju, wygrał Grupę B.

Następnymi klubami w karierze trenerskiej Kühnhackla były: Erding Jets (1999-2002 – awans do 2. Bundesligi w sezonie 1999/2000), Eisbären Regensburg (2002-2006) oraz Straubing Tigers (2006-2007), w którym został zastąpiony przez Boba Manno.

Statystyki

Klubowe

Sezon	Drużyna	Liga		Sezon zasadniczy						Faza Play-off
				M	G	A	Pkt	Min		M	G	A	Pkt	Min
1968/1969	EV Landshut	BL		14	6	2	8	2
1969/1970	EV Landshut	BL		35	21	14	35	14
1970/1971	EV Landshut	BL		35	16	12	28	18
1971/1972	EV Landshut	BL		35	24	19	43	36
1972/1973	EV Landshut	BL		40	38	30	68	43
1973/1974	EV Landshut	BL		36	50	26	76	40
1974/1975	EV Landshut	BL		35	47	20	67	90
1975/1976	EV Landshut	BL		35	29	27	56	73
1976/1977	Kölner EC	BL		40	47	26	73	79
1977/1978	Kölner EC	BL		46	52	43	95	43
1978/1979	EV Landshut	BL		52	59	58	117	99
1979/1980	EV Landshut	BL		48	83	72	155	67
1980/1981	EV Landshut	BL		44	40	46	86	74		5	4	2	6	4
1981/1982	EV Landshut	BL		38	41	61	102	34		8	6	9	15	4
1982/1983	EV Landshut	BL		36	32	48	80	70		10	7	7	14	0
1983/1984	EV Landshut	BL		43	35	52	87	75		10	4	11	15	0
1984/1985	EV Landshut	BL		36	30	39	69	59		4	2	3	5	16
1985/1986	EHC Olten	NDA		35	22	23	45	88		—	—	—	—	—
1986/1987	EHC Olten	NDA		15	6	8	14	38		—	—	—	—	—
1987/1988	EV Landshut	BL		35	20	29	49	47		—	—	—	—	—
1988/1989	EV Landshut	BL		36	21	38	59	67		—	—	—	—	—
BL Ogółem				751	691	662	1353	1030		37	23	32	55	24
NDA Ogółem				50	28	31	59	126		—	—	—	—	—

Reprezentacyjne

Rok	Drużyna	Turniej	Miejsce		M	G	A	Pkt	Min
1972	RFN	IO	7		5	2	4	6	0
1973	RFN	MŚ	6		10	6	1	7	10
1974	RFN	MŚ-B			7	9	5	14	2
1975	RFN	MŚ-B			7	6	4	10	11
1976	RFN	Kw. IO	–		1	1	0	1	0
1976	RFN	IO			5	5	5	10	10
1976	RFN	MŚ	6		10	7	1	8	18
1977	RFN	MŚ	7		10	5	5	10	24
1978	RFN	MŚ	5		10	8	7	15	6
1981	RFN	MŚ	7		8	3	3	6	12
1982	RFN	MŚ	6		7	3	5	8	8
1982	RFN	TI	5		4	2	0	2	14
1983	RFN	MŚ	5		10	5	6	11	28
1984	RFN	IO	5		6	8	7	15	12
1984	RFN	TI	5		4	1	0	1	6
1985	RFN	MŚ	7		10	3	4	7	20
Ogółem					114	74	58	132	181

Sukcesy

Zawodnicze

EV Landshut

• Mistrzostwo Niemiec: 1970, 1983
• Wicemistrzostwo Niemiec: 1974, 1976, 1984
• 3. miejsce w Bundeslidze: 1973
• Puchar Niemiec w hokeju na lodzie: 1969

Kölner EC

• Mistrzostwo Niemiec: 1977, 1979
• 3. miejsce w Bundeslidze: 1978

Reprezentacja RFN

• Awans do Grupy A mistrzostw świata: 1975
• Brązowy medal zimowych igrzysk olimpijskich: 1976

Trenerskie

EC Bad Nauheim

• Wicemistrzostwo 1. Eishockey-Ligi: 1998

Reprezentacja Niemiec U-20

• Mistrzostwo Grupy B mistrzostw Europy U-18: 1998

Erding Jets

• Awans do 2. Bundesligi: 2000

Indywidualne

• Puchar Gustava Jaenecke: 1974, 1977, 1978, 1979, 1980, 1983, 1984
• Trofeum Fritza Poitscha: 1974, 1980
• Trofeum Xavera Unsinna: 1974, 1978, 1983, 1984
• Najlepszy punktujący mistrzostw świata: 1978 (15 punktów)
• Hokeista Roku w Bundeslidze: 1976
• Drużyna Gwiazd Bundesligi: 1977, 1978, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984
• Członek Galerii Sław IIHF: 1997
• Niemiecki Hokeista Stulecia: 2000
• Członek Galerii Sław Niemieckiego Sportu: 2016
• Nagroda Sportowa Bawarii za całokształt kariery: 2016
• Członek Galerii Sław Niemieckiego Hokeja na Lodzie
• Zastrzeżony numer w reprezentacji Niemiec: numer 14

Odznaczenia

• Srebrny Liść Laurowy: 1976

Rekordy

• Najlepszy punktujący reprezentacji RFN (224 punkty)
• 2. najlepszy strzelec reprezentacji RFN (134 gole)
• 2. najlepszy asystent reprezentacji RFN (90 asyst)
• Najskuteczniejszy punktujący w Bundeslidze (1408 punktów w 788 meczach)
• Najskuteczniejszy strzelec w Bundeslidze (714 goli w 788 meczach)
• Najwięcej goli w jednym sezonie Bundesligi (1979/1980 – 83 gole)

Kariera działacza

Erich Kühnhackl w okresie od 16 października 2008 roku do 5 maja 2014 roku był wiceprezesem DEB^[9][10], a także w sezonie 2009/2010 był dyrektorem sportowym ds. młodzieży w klubie Deutsche Eishockey Liga – Frankfurcie Lions^{[11][12][13][14]}.

Pozostała działalność

• Założył fundację wspierającą hokejowe drużyny młodzieżowe.
• W 2014 roku bez powodzenia startował w wyborach samorządowych do rady miasta Landshut z 43. pozycji z ramienia CSU, zajmując 13. miejsce (2,41% – 5308 głosy). Do 12. miejsca, gwarantującego dostanie się do rady miasta Landshut (zajął je Philipp Wetzstein), zabrakło 140 głosów (0,6%)^[15].

Życie prywatne

Erich Kühnhackl jest żonaty, ma trójkę dzieci: w tym hokeistów – córkę Kirstin (ur. 1979) i syna Toma (ur. 1992). Mieszka w Landshut.