Filmografia Gregory’ego Pecka
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Filmografia Gregory’ego Pecka?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Gregory Peck (1916–2003) w trwającej 62 lata karierze występował w filmach, radiu, telewizji oraz na scenie. Zagrał w 53 produkcjach fabularnych[1]. Był pięciokrotnie nominowany do nagrody Akademii Filmowej i sześciokrotnie do Złotego Globu, z czego zdobył jednego Oscara[2] i trzy nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej[3]. Współcześnie uznawany jest przez biografów i historyków za jedną z największych oraz najwybitniejszych gwiazd filmowych w historii amerykańskiego kina[4] i „Złotej Ery Hollywood”[5].
Karierę rozpoczął w 1938, występując na zarządzanej przez Little Theater scenie uniwersyteckiej w Berkeley w Kalifornii[6]. Na srebrnym ekranie zadebiutował w 1944, rolą Vladimira w propagandowym dramacie wojennym Dni chwały (reż. Jacques Tourneur) u boku Tamary Toumanovej[7]. Jego drugi film, dramat Klucze królestwa (1944, reż. John Stahl) – po premierze którego został okrzyknięty przez prasę „najbardziej interesującym nowym aktorem w Hollywood” i uzyskał pierwszą nominację do nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[8] – zapoczątkował karierę Pecka; od tego czasu z powodzeniem występował w szeregu kasowych oraz przebojowych produkcji, m.in. w melodramacie Dolina decyzji (1945, reż. Tay Garnett), partnerując Greer Garson[9], psychologicznym dreszczowcu noir Urzeczona (1945, reż. Alfred Hitchcock) razem z Ingrid Bergman[10], familijnym obrazie Roczniak (1946, reż. Clarence Brown), w którym partnerowali mu Jane Wyman i Claude Jarman Jr.[11] – za rolę Ezry „Penny’ego” Baxtera otrzymał drugą nominację do nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego aktora[12] oraz zdobył pierwszy Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym[3][13] – westernie Pojedynek w słońcu (1946, reż. King Vidor) wraz z Jennifer Jones i Josephem Cottenem[14], dramacie społecznym Dżentelmeńska umowa (1947, reż. Elia Kazan) z Dorothy McGuire i Johnem Garfieldem w obsadzie[15] – kreacja mierzącego się ze zjawiskiem antysemityzmu w korporacyjnej Ameryce dziennikarza Philipa Schuylera Greena przyniosła mu trzecią w karierze nominację do nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[16] – oraz w dramacie wojennym Z jasnego nieba (1949, reż. Henry King)[17]. Rolą generała brygady Franka Savage’a uzyskał czwartą nominację do nagrody Akademii Filmowej za najlepszą pierwszoplanową kreację[18].
W latach 50. status Pecka – jako jednego z bardziej rozpoznawalnych aktorów Hollywood – ugruntowały kreacje w takich produkcjach, jak western Jim Ringo (1950, reż. Henry King) z Helen Westcott[19], historyczno-religijny Dawid i Betszeba (1951, reż. Henry King) z partnerującą mu Susan Hayward[20], przygodowo-kostiumowy film wojenny Kapitan Hornblower (1951, reż. Raoul Walsh) wraz z Virginią Mayo[21], komedia romantyczna Rzymskie wakacje (1953, reż. William Wyler) w duecie z Audrey Hepburn[22], western Biały Kanion (1958, reż. William Wyler) z Jean Simmons, Carroll Baker, Charltonem Hestonem i Burlem Ivesem w obsadzie[23], a także postapokaliptyczny dramat science-fiction Ostatni brzeg (1959, reż. Stanley Kramer), w którym partnerowali mu Ava Gardner, Fred Astaire i Anthony Perkins[24].
Do jego ważniejszych produkcji z lat 60. i 70. należą m.in. wojenny obraz Działa Navarony (1961, reż. J. Lee Thompson) – w filmie partnerowali mu David Niven, Anthony Quinn, Stanley Baker, Anthony Quayle, Irini Papas, Gia Scala i James Darren[25], dramat obyczajowy Zabić drozda (1962, reż. Robert Mulligan), gdzie wykreował prawnika Atticusa Fincha, postać, z którą jest najczęściej utożsamiany i za sportretowanie której otrzymał m.in. nagrodę Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego i Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym[26], oraz horror Omen (1976, reż. Richard Donner) razem z Lee Remick i Harveyem Spencerem Stephensem[27]. Za role w biograficznym dramacie wojennym Generał MacArthur (1977, reż. Franklin J. Schaffner) i dreszczowcu science-fiction Chłopcy z Brazylii (1978, reż. Franklin J. Schaffner)[28] uzyskiwał nominacje do Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym[3].
W 1947 i 1952 był klasyfikowany w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorów[29]. Czternaście filmów z jego udziałem było zestawianych w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w amerykańskim box offisie, z czego trzy, Dawid i Betszeba, Działa Navarony oraz Jak zdobywano Dziki Zachód (1962), osiągały najwyższą lokatę[30]. Dwadzieścia pięć filmów, w których wziął udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara, a dwanaście z nich zdobyło co najmniej jedną statuetkę. Dwadzieścia sześć produkcji z jego udziałem, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[31].