Fontana dell’Aquilone

Fontana dell’Aquilone (wł. Aquilone – Akwilon) – barokowa fontanna w Ogrodach Watykańskich, zaprojektowana przez Giovanniego Vasanzia i Martina Ferabosco, ukończona w 1612 roku.

Fontana dell’Aquilone

Autor	Giovanni Vasanzio, Martino Ferabosco
Rodzaj	fontanna
Data powstania	1612
Medium	kamień
Miejsce przechowywania
Miejscowość	Watykan
Lokalizacja	Ogrody Watykańskie

Największa z watykańskich fontann zlokalizowana jest nieopodal statuy św. Piotra, między Klasztorem Mater Ecclesiae a Domkiem Piusa IV, na skraju ogrodu angielskiego^[1].

Historia

Wykorzystując starożytny akwedukt z czasów Trajana, za pontyfikatu papieża Pawła V w 1611 roku doprowadzono do Rzymu wodę z odległego o 39 km Lago di Bracciano^[2]. Odgałęzienie akweduktu zaczęło również zasilać w wodę fontanny watykańskie. Z tej okazji wzniesiono nową fontannę^[3], którą zaprojektowali Giovanni Vasanzio i Martino Ferabosco. W tym okresie Ferabosco pełnił urząd zarządcy fontann rionu Borgo i watykańskiego Belwederu^{[uwaga 1]}. Architekci wznieśli sztuczne groty w półokręgu nad dużą sadzawką. Nad centralną grotą góruje kamienny orzeł z rozpostartymi skrzydłami. W pozostałych niszach umieszczone zostały kamienne smoki. Orzeł i smok to elementy herbu papieża Pawła V, pochodzącego z rodu Borghese. Autorem rzeźby trytona dosiadającego delfina i dmącego w róg był Galeazzo Mondella, zwany Moderno. Rzeźba ta mogła być inspiracją dla Berniniego przy projektowaniu rzymskiej Fontana del Tritone^[4]. Z wody w sadzawce przed grotami wyglądają dwie syreny. Fontannę ukończono w 1612 roku^[1].

• 
  Kamienne groty, Klasztor Mater Ecclesiae w tle
• 
  Orzeł na zwieńczeniu
• 
  Jeden ze smoków
• 
  Sadzawka

Uwagi

1. Część stoku Wzgórza Watykańskiego zajmowana obecnie przez budynki Muzeów Watykańskich, dawne ogrody przy Palazzo del Belvedere.

Przypisy

1. Adam Bujak: W ogrodach Watykanu i Castel Gandolfo. Włodzimierz Rędzioch (tekst). Warszawa: Sport i Turystyka, 1990, s. 15–17. ISBN 83-217-2807-3.
2. Nicola Gori. Custodi di segreti e confidenze affidati al rumore delle acque. Storia e arte delle novantanove fontane dei Giardini vaticani. „L’Osservatore Romano”, 2008-08-09. Città del Vaticano: Dykasteria ds. Komunikacji Stolicy Apostolskiej. ISSN 0391-688X. [dostęp 2022-07-02]. (wł.).brak numeru strony
3. Claudio Rendina: 101 misteri e segreti del Vaticano che non ti hanno mai raccontato e che la Chiesa non vorrebbe farti conoscere. Rzym: Newton Compton Editori, 2011. ISBN 978-88-541-3264-1. [dostęp 2022-07-02]. (wł.). Brak numerów stron w książce
4. Marvin Pulvers: Roman Fountains: 2000 Fountains in Rome. A Complete Collection. Rzym: L’Erma di Bretschneider, 2002, s. 886. ISBN 978-88-8265-176-3. [dostęp 2022-07-02]. (ang.).

Bibliografia

• Adam Bujak: W ogrodach Watykanu i Castel Gandolfo. Włodzimierz Rędzioch (tekst). Warszawa: Sport i Turystyka, 1990. ISBN 83-217-2807-3. (pol.). Brak numerów stron w książce