Groby (Foscolo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Groby (Dei Sepolcri) – poemat włoskiego poety Uga Foscola[1][2][3], opublikowany w 1807. Należy do nurtu liryki patriotycznej. Poeta akcentuje znaczenie przeszłości dla odrodzenia narodowego Włochów, przywołując wielkie osobistości z dziejów kraju, Dantego Alighieri, Francesca Petrarkę, Niccolò Machiavellego, Michała Anioła, Galileusza i Vittoria Alfieriego[4]. W ujęciu Foscola groby są świadectwami życia, pomnikami historii i fundamentami kultury[5]. Foscolo zadedykował go poecie Ippolitowi Pindemontemu. Utwór jest napisany wierszem białym[4]. Liczy prawie trzysta wersów[4].
- All’ombra de’ cipressi e dentro l’urne
- Confortate di pianto è forse il sonno
- Della morte men duro? Ove più il Sole
- Per me alla terra non fecondi questa
- Bella d’erbe famiglia e d’animali,
- E quando vaghe di lusinghe innanzi
- A me non danzeran l’ore future,
- Nè da te, dolce amico, udrò più il verso
- E la mesta armonia che lo governa,
- Nè più nel cor mi parlerà lo spirto
- Delle vergini Muse e dell’Amore,
- Unico spirto a mia vita raminga,
- Qual fia ristoro a’ dì perduti un sasso
- Che distingua le mie dalle infinite
- Ossa che in terra e in mar semina morte?
Ugo Foscolo, Dei Sepolcri
Dzieło Uga Foscola sparafrazował po polsku w 1840 Julian Ursyn Niemcewicz[5]. Fragment poematu przełożył Edward Grabowski[4].