Historia Polski (1320–1386)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Historia Polski (1320–1386) – 20 stycznia 1320 w Krakowie został koronowany Władysław Łokietek. Tę datę uznaje się za moment odtworzenia zjednoczonego Królestwa Polskiego[1], które w 1386 związało się unią personalną z Wielkim Księstwem Litewskim.
W tym okresie Polska prowadziła wpierw wojnę z zakonem krzyżackim, a następnie przede wszystkim dyplomatyczne spory z Krzyżakami i Luksemburgami. W efekcie działań króla Kazimierza Wielkiego i jego doradców w 1335 Luksemburgowie zrzekli się, w zamian za 20 000 kop groszy praskich, praw do tytułu króla Polski. Tym samym rządzący w Krakowie Piast został przez społeczność międzynarodową uznany za króla Polski. Działania prowadzone przez niego w kolejnych latach pozwoliły na zakończenie sporu z Krzyżakami (układ w Kaliszu z 1343), a następnie podjęcie ekspansji na Ruś Halicko-Włodzimierską.
Po śmierci Kazimierza III Wielkiego (1370) tron polski objął Ludwik Węgierski; okres rządów Ludwika to zarazem początek politycznej supremacji szlachty, której Ludwik, w zamian za zagwarantowanie sukcesji tronu dla jednej z jego córek, nadał generalny przywilej koszycki (1374).
Po śmierci Ludwika Węgierskiego (1382) nastąpiło najdłuższe w polskiej historii bezkrólewie. Ostatecznie królem Polski 16 października 1384 została córka Ludwika, Jadwiga Andegaweńska. W 1386 weszła ona w związek małżeński z księciem litewskim Jagiełłą, który 4 marca 1386 został koronowany na władcę Polski.