Izraelska okupacja południowego Libanu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Izraelska okupacja południowego Libanu rozpoczęła się w 1985 roku i zakończyła w roku 2000, kiedy siły izraelskie wycofały się poza Niebieską linię. W 1982 roku Izrael zaatakował Liban w odpowiedzi na serię ataków przeprowadzonych przez palestyńskich bojowników na terytorium Libanu, co zapoczątkowało wojnę libańską. Izraelskie siły obrony (IDF) wraz z Chrześcijańską armią libańską przejęły dużą część terytorium Libanu włączając w to stolicę kraju Bejrut, wykorzystując trwającą wojnę domową w Libanie. W latach 1983–1985 Izrael stopniowo wycofywał się z większości okupowanych terenów, ale wciąż sprawował kontrolę nad obszarem przygranicznym, który później stał się Izraelskim Pasem Bezpieczeństwa. Jak oznajmił Izrael, celem jego utworzenia miało być odseparowanie Izraelczyków mieszkających w przygranicznych miasteczkach od Libańskich grup terrorystycznych. Od 1985 roku Izrael wspierał Armię Południowego Libanu w walce z Hezbollah i innymi muzułmańskimi grupami bojowników[1].
Okupowany pas graniczny miał 10 km szerokości. Dodatkowo w zasięgu militarnym Izraela znalazły się również wysunięte na północ miasta Jezzine, Tyr, Sidon oraz dolina Bekaa. Całkowita powierzchnia okupowanego obszaru wynosiła 900 km², co stanowiło około 10% powierzchni Libanu. Teren ten zamieszkiwało około 180 tys. mieszkańców, czyli około 6% całej populacji kraju[2].