Jezioro Włocławskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jezioro Włocławskie[1] (Zbiornik Włocławski) – sztuczne jezioro na środkowej Wiśle, powstałe w 1970 r. ze spiętrzenia wód na zaporze wodnej we Włocławku. Rozciąga się w górę rzeki aż do Płocka. Zbiornik Włocławski jest największym pod względem powierzchni sztucznym zbiornikiem w Polsce.
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rzeka | |||
Data budowy |
1963–1970 | ||
Data uruchomienia |
1970 | ||
Pojemność całkowita |
408 mln m³ | ||
Powierzchnia |
70,4 km² | ||
Głębokość |
średnia: 5,5 m | ||
Funkcja |
retencja, energetyka, rekreacja | ||
52°37′04″N 19°24′28″E | |||
|
Zbiornik cechuje się kształtem jeziora rynnowego o długości 58 km i średniej szerokości 1,2 km. Ma stosunkowo krótki czas retencji, wynoszący średnio 5 dni[2]. Pojemność całkowita zbiornika wynosi 408 mln m³, zaś użytkowa 55 mln m³, w wyniku czego zbiornik ma małe możliwości retencyjne. Przy dopływie przekraczającym odpływ o 2000 m³, zbiornik wypełnia się w 7 godzin[3].
Ze względu na znaczną ilość materii organicznej w zbiorniku (ok. 11,5% suchej masy osadów), dziennie emituje on ok. 400 mg metanu w przeliczeniu na powierzchnię 1 m² (co stanowi ok. 27% całej ilości gazów emitowanych z osadów wynoszącej średnio 3114 ml m-2d-1). Z tego powodu uważane jest za istotne źródło gazów cieplarnianych[2].