Kanał Ren-Men-Dunaj

Kanał Ren-Men-Dunaj (dawniej Droga Wodna Ren-Men-Dunaj^[1]) – kanał żeglugowy w Niemczech, łączący zlewiska Morza Północnego i Morza Czarnego. Zbudowany w miejsce starszego Kanału Ludwika

Kanał Ren-Men-Dunaj

Most rowerowy w Essing
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Bawaria
Lata budowy	1960–1992
Długość	170,71 km
Głębokość • średnia	2,7 m
Początek
Miejsce	Bamberg
współrzędne	49°53′30″N 10°53′30″E
Koniec
Miejsce	Kelheim
współrzędne	48°55′00″N 11°52′00″E
Typ kanału	żeglugowy
Śluzy	16
Położenie na mapie Bawarii początek koniec
Położenie na mapie Niemiec początek koniec

Przekrój wysokościowy kanału

Składa się ze skanalizowanych odcinków rzek Men (od jej ujścia do Renu do miasta Bamberg), Regnitz (lewy dopływ Menu) i Altmühl (lewy dopływ Dunaju), połączonych kanałem Men-Dunaj oraz Dunaju (od miasta Kelheim do Ratyzbony). Ma długość 171 km i przeznaczony jest dla jednostek o nośności do 1,5 tys. ton, o maksymalnych wymiarach 190 m długości i 11,45 m szerokości. Głębokość tranzytowa kanału wynosi 2,7 m, zaliczany jest on do klasy Vb. Pokonanie różnicy wysokości umożliwia 16 śluz. Trzy najwyższe spośród nich: Leerstetten, Eckersmühlen oraz Hilpoltstein mają wysokość blisko 25 m. Większość śluz ma instalację umożliwiającą odzyskiwanie wody zużytej podczas śluzowania i przechowywanie jej w specjalnych zbiornikach. Głównymi miastami nad kanałem są Frankfurt nad Menem, Würzburg, Bamberg, Norymberga i Ratyzbona. Jest to jedyna śródlądowa droga wodna łącząca Morze Północne i Morze Czarne. Odcinek kanału pomiędzy śluzami Hilpoltstein i Bachhausen przecina kontynentalny dział wodny i jest najwyżej na świecie (406 m n.p.m.) położoną drogą wodną mającą połączenie z morzem.

Historia budowy

Pierwsze plany kanału pojawiły się w 1938 roku, na linii Mindorfer na południe od Norymbergi. W 1939 rozpoczęły się prace przygotowawcze w Thalmässingu, w powiecie Roth. Po wojnie prace zostały wstrzymane, jednak w latach 50. XX wieku wznowiono prace projektowe i w 1958 roku Uniwersytet w Karlsruhe rozpoczął przygotowywanie dokumentacji technicznej. W czerwcu 1960 roku rozpoczęły się pierwsze prace budowlane. 25 września 1962 r. otwarto port w Bambergu. W 1966 r. dzięki porozumieniu pomiędzy rządem Bawarii a rządem federalnym, plan budowy kanału uzyskał gwarancje finansowe. Umowa została podpisana 16 września w Duisburgu przez Niemieckie Ministerstwo Transportu reprezentowane przez Hansa-Christopha Seebohma, ministra finansów Rolfa Dahlgrüna, premiera Bawarii Alfonsa Goppela oraz bawarskiego ministra finansów Konrada Pöhnera. Budowę ukończono 25 września 1992 roku. Całkowity koszt to ok. 2,3 miliarda euro, z czego 20% stanowiły inwestycje środowiskowe^[2].

Dane przewozowe

Transport przez kanał w 2006 roku zmalał o prawie 20% w porównaniu do poprzedniego roku.

• Łączna ilość ładunku – 6,24 mln ton (2005: 7,598 mln ton)
• Liczba statków korzystających z kanału – 5280 (6467), z czego 2823 płynęły w kierunku Dunaju, a w kierunku Renu – 2457;
• Towary przewożone kanałem w kierunku Dunaju:
  • żywność i pasza: 836 186 ton
  • rudy i złom metalowy: 795 259 ton
  • stal, metale kolorowe: 103 547 ton
  • materiały kamienne, ziemia, gruz budowlany: 510 187 ton
  • nawozy: 296 340 ton

• Towary transportowane w kierunku Renu
  • żywność i pasza: 476 422 ton
  • rudy i złom metalowy: 419 459 ton
  • nawozy: 295 701 ton.

Ruch kontenerowy zmniejszył się z 3986 do 2539 TEU, z czego 85% ruchu odbywało się w kierunku Dunaju. W 2007 roku przewieziono 5 927 386 ton oraz 854 TEU kontenerów. W 2008 roku przewieziono 5 526 861 ton oraz 548 TEU kontenerów^[3].