Kanonierki typu Rendel
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kanonierki typu Rendel – grupa kanonierek budowanych w II połowie XIX wieku, projektu brytyjskiego konstruktora zakładów Armstronga George’a Rendela lub na nim wzorowanych. Zaprojektowane oryginalnie były jako okręty obrony wybrzeża, ale używano ich także w rolach ofensywnych do ostrzeliwania pozycji przeciwnika. Nie stanowiły one jednolitego typu, ale grupę różniących się okrętów o pewnych wspólnych cechach, przede wszystkim uzbrojeniu w ciężkie działo umieszczone na dziobie. Większość kanonierek Rendela miała stosunkowa małą wyporność (typowo ok. 250 ton, ale niektóre typy tych kanonierek miały znacznie większą wyporność), niską wolną burtę i zazwyczaj nie miały żadnych masztów. Pierwszą kanonierkę Rendela zwodowano w 1867, a ostatni okręt tego typu powstał w 1894. W angielskojęzycznej literaturze marynistycznej określane są zazwyczaj jako flatiron gunboats[1] (dosłownie – „kanonierki żelazkowe” czy „kanonierki przypominające żelazko”) z powodu charakterystycznej sylwetki przypominającej XIX-wieczne żelazka.