Leasing pracowniczy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Leasing pracowniczy – wynajem pracowników, z którymi został zawarty stosunek pracy na rzecz innych podmiotów gospodarczych. Pracownicy pracują zgodnie z ustawą o pracy tymczasowej. Podmiot zatrudniający pracownika nazywany jest agencją pracy tymczasowej, pracownik oddelegowany do innego pracodawcy nazywany jest pracownikiem tymczasowym, natomiast pracodawca, na rzecz którego i pod którego kierownictwem świadczona jest praca zwany jest pracodawcą-użytkownikiem.
Usługi w zakresie leasingu pracowniczego oparte są na serwisie polegającym na utrzymaniu personelu, co obejmuje nawiązanie z pracownikiem stosunku pracy, naliczanie i wypłatę wynagrodzenia, świadczeń dodatkowych, odprowadzanie podatków, w niektórych przypadkach przeszkolenie oraz bezpośrednio poszukiwanie kandydatów. Biorąc pod uwagę, że agencje zatrudnienia – agencje pracy tymczasowej – zatrudniają personel, który będzie wynajmowany, na etat do pracy stałej, pracownik ma zapewnione wszystkie gwarancje i świadczenia, przewidziane obowiązującymi przepisami prawa o pracy tymczasowej[1]. Pracodawca-użytkownik nie musi zawierać z pracownikiem odrębnej umowy, może zrezygnować z niego w dowolnym czasie, o ile umowa nie przewiduje inaczej. Użytkownik nie zastanawia się nad dotrzymaniem wymogów przewidzianych w prawie pracy w zakresie zwolnienia pracowników i ich ochrony socjalnej; nie rozwiązuje kwestii wyliczenia stażu pracy i pozostałych spraw związanych z przepływem dokumentów dotyczących pracowników[2].