![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/POL_COA_Bogoria.svg/langpl-640px-POL_COA_Bogoria.svg.png&w=640&q=50)
Leon Podleski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Leon Edward Podleski (Podlewski)[1], herbu Bogoria (ur. 24 września 1872 we Lwowie – zm. 7 maja 1948 w Gliwicach) – ziemianin, działacz społeczny i gospodarczy
Leon Edward | |
![]() herb Bogoria | |
Rodzina |
Podlescy herbu Bogoria |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec |
Edward Podlewski (1826-1906) |
Matka |
Felicja z Suchodolskich (1845-1938). |
Żona |
Anna z Rozwadowskich (1877-1951), |
Dzieci |
Maria Anna Małachowska (1897-1943), Cecylia Felicja de Fredberg (ur. 1902), Zofia Barbara Myszkowska (1904-1954), Felicja Maria Żeromska (1905-1983), Jadwiga Maria Podleska (ur. 1920) |
Rodzeństwo |
Ignacy Jan, Edward Feliks, Izydora Salomea, Antonina Felicja Horodyńska, i Izabela Kozicka |
Szkołę powszechną i średnią ukończył we Lwowie (maturę uzyskał w 1891) oraz szkoły wojskowe w Eisenstadt i Weisskirchen[2]. Ukończył studia wyższe z zakresu melioracji w Flochschule für Bodenkultur oraz prawo na uniw. w Wiedniu (1895)[2].
Ziemianin, właściciel odziedziczonych dóbr Czermielów Mazowiecki i wniesionych w posagu przez żonę Bajkowice (1896-1905) w pow. tarnopolskim. Wspomagał materialnie rzymskokatolicki kościół parafialny w Czermielowie – wybudował także dom ludowy w tej miejscowości. Gospodarując w Bajkowcach Starych, wybudował tam drewnianą kaplicę rzymskokatolicką. W obu swoich majątkach założył czytelnie Towarzystwa Szkoły Ludowej, Członek oddziału tarnopolsko-zbarazko-skałacko-trembowlańskiego (1898-1914) Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego[3]. Działacz i członek Komitetu GTG (10 czerwca 1906 – 30 czerwca 1908)[4]. Detaksator i członek Wydziału Okręgowego w Tarnopolu (1904) Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego[5]. W latach 1913-1914 jako tytularny radca stanu był zarządcą Inspektoratu Kultury Krajowej we Lwowie z prawem wizytowania szkół rolniczych w Galicji[6].
Podczas I wojny światowej, powołany do armii – był komendantem szpitala wojskowego w Stanisławowie. Po dostaniu się do niewoli, wywieziony w głąb Rosji, gdzie przebywał w obozie jenieckim w Berdyczowie, a potem w guberni kazańskiej i symbirskiej. W 1917 uznany za inwalidę przebywał w szpitalu w Rosji. Po drugiej rewolucji rosyjskiej w 1917 przedostał się poprzez Finlandię i Szwecję do kraju[2]. Po wojnie powrócił do rodzinnego majątku. Przeprowadzona parcelacja mimo zmniejszenia powierzchni majątku ułatwiła my jego odbudowę. Przeprowadził jego gruntowną modernizacją – elektryfikując zarówno dwór jak i folwark, a także prowadząc młyn i gorzelnię[2].
W okresie międzywojennym był członkiem Związku Ziemian oraz nadal do Tow. Gospodarskiego we Lwowie i Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Był także ławnikiem sądowym. Pełnił również funkcje członka rad nadzorczych Tow. Kotłów Parowych w Warszawie,Tow. Ubezpieczeniowego „Florianka” w Krakowie, Syndykatu Zbożowego we Lwowie. Członek Rady Naukowej w szkole im. Jerzego Turnaua[2]. Członek Stronnictwa Narodowego. Bardzo aktywnie udzielał się w pracach Sodalicji Mariańskiej. Założył w swoim majątku ochronkę dla dzieci wiejskich przez ss. służebniczki, udzielał też wsparcia bursie dla sierot po poległych i zaginionych w I wojnie światowej w Tarnopolu. Udzielał się także przy organizacji pielgrzymek na Jasną Górę i do Rzymu. W 1932 otrzymał tytuł Szambelana Jego Świątobliwości[2].
Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną został zmuszony do opuszczenia majątku. Po zajęciu Tarnopola przez Niemców został w listopadzie 1941 prezesem honorowym a potem kierownikiem biura Polskiego Komitetu Opiekuńczego[2]. Wielokrotnie interweniował u władz okupacyjnych w sprawach ludności pokrzywdzonej przez Niemców i Ukraińców. Po donosie został aresztowany przez Niemców. Wypuszczony na wolność zrezygnował z kierowania Komitetem. Resztę wojny przeżył wraz z rodziną w Tarnopolu[2]. Po ponownym zajęciu miasta, a także Czermielowa przez Armię Czerwoną latem 1945 został repatriowany na Górny Śląsk, gdzie mieszkał najpierw w Brzezinach koło Bytomia a następnie w Gliwicach[2].
Został pochowany w Gliwicach[2].