Martins Dukurs

Martins Dukurs (ur. 31 marca 1984 w Rydze^[2]) – łotewski skeletonista, wielokrotny zdobywca Pucharu Świata, wielokrotny medalista mistrzostw Europy i mistrzostw świata, dwukrotny srebrny medalista igrzysk olimpijskich.

Martins Dukurs

Martins Dukurs (2020)
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1984 Ryga
Wzrost	178 cm[1]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Łotwa Igrzyska olimpijskie srebro Vancouver 2010 skeleton (mężczyźni) srebro Soczi 2014 skeleton (mężczyźni) Mistrzostwa świata złoto Königssee 2011 mężczyźni złoto Lake Placid 2012 mężczyźni złoto Winterberg 2015 mężczyźni złoto Igls 2016 mężczyźni złoto Königssee 2017 mężczyźni złoto Whistler 2019 mężczyźni srebro Sankt Moritz 2013 mężczyźni Mistrzostwa Europy złoto Igls 2010 mężczyźni złoto Winterberg 2011 mężczyźni złoto Altenberg 2012 mężczyźni złoto Igls 2013 mężczyźni złoto Königssee 2014 mężczyźni złoto La Plagne 2015 mężczyźni złoto Sankt Moritz 2016 mężczyźni złoto Winterberg 2017 mężczyźni złoto Igls 2018 mężczyźni złoto Igls 2019 mężczyźni złoto Sigulda 2020 mężczyźni złoto Sankt Moritz 2022 mężczyźni srebro Winterberg 2021 mężczyźni Puchar Świata Kryształowa Kula 2009/2010 Kryształowa Kula 2010/2011 Kryształowa Kula 2011/2012 Kryształowa Kula 2012/2013 Kryształowa Kula 2013/2014 Kryształowa Kula 2014/2015 Kryształowa Kula 2015/2016 Kryształowa Kula 2016/2017 Kryształowa Kula 2019/2020 Kryształowa Kula 2020/2021 Kryształowa Kula 2021/2022 3. miejsce 2018/2019
Odznaczenia

Życie prywatne

Jest synem byłego łotewskiego bobsleisty, a obecnie trenera skeletonu Dainisa Dukursa^[2][3]. Ma starszego brata Tomassa, który również jest skeletonistą^[3].

Kariera

Pierwszy sukces w karierze osiągnął 16 lutego 2007 roku w Winterbergu, kiedy zajął trzecie miejsce w zawodach Pucharu Świata. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie: Rosjanin Aleksandr Trietjakow i Niemiec Mirsad Halilovic. W klasyfikacji generalnej sezonu 2006/2007 zajął ostatecznie 12. miejsce. Pierwsze zwycięstwo w zawodach tego cyklu osiągnął 8 lutego 2008 roku w tej samej miejscowości, wyprzedzając Kanadyjczyka Jona Montgomery'ego i Niemca Floriana Grassla. Było to jego jedyne podium w sezonie 2007/2008, który ukończył na piątej pozycji.

W styczniu 2010 roku zwyciężył podczas mistrzostw Europy w Igls, pokonując Franka Rommela i Aleksandra Trietjakowa. Miesiąc później zajął drugie miejsce na igrzyskach olimpijskich w Vancouver, plasując się między Montgomerym a Trietjakowem. Był to pierwszy w historii medal olimpijski dla Łotwy w tym sporcie. Ponadto w sezonie 2009/2010 w ośmiu zawodach PŚ siedem razy stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa. W efekcie jako pierwszy Łotysz w historii zdobył Puchar Świata w skeletonie.

W dwóch kolejnych sezonach zdobył cztery złote medale: na ME w Winterbergu i MŚ w Königssee w 2011 roku oraz ME w Altenbergu i MŚ w Lake Placid w 2012 roku. Równocześnie odniósł dwanaście zwycięstw w Pucharze Świata, w obu sezonach triumfując w klasyfikacji końcowej. Na rozgrywanych w 2013 roku mistrzostwach świata w Sankt Moritz w 2013 roku zajął jednak drugie miejsce, ulegając Trietjakowowi o 0,03 sekundy. Trzecie miejsce w tych zawodach zajął kolejny Rosjanin, Siergiej Czudinow. Na mistrzostwach Europy w Igls zdobył czwarty z rzędu złoty medal, a następnie zdobył Kryształową Kulę za sezon 2012/2013.

Z igrzysk olimpijskich w Soczi wrócił ze srebrnym medalem. Ponownie uległ tylko Trietjakowowi; trzecie miejsce zajął tym razem Matthew Antoine z USA, który stracił do Dukursa ponad dwie sekundy. Ponadto zwyciężył na mistrzostwach Europy w Königssee oraz w klasyfikacji generalnej sezonu 2013/2014.

Dukurs zdominował rywalizację pucharową w sezonie 2014/2015, stając na podium we wszystkich zawodach. W ośmiu startach odniósł sześć zwycięstw i pewnie zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Ustanowił tym samym rekord zwycięstw w klasyfikacji generalnej PŚ, poprzedni należał do Austriaka Christiana Auera, który wygrywał pięciokrotnie (1989/1990, 1990/1991, 1991/1992, 1993/1994 i 1994/1995). Łotysz został także jedynym skeletonistą, który zdobył sześć tytułów z rzędu. Był również najlepszy na mistrzostwach Europy w La Plagne i mistrzostwach świata w Winterbergu.

Kolejny rekord ustanowił w 2016 roku, kiedy zdobył złoty medal podczas mistrzostw świata w Igls, wyprzedzając Trietjakowa i Yun Sung-bina z Korei Południowej. Zdobył tym samym swój czwarty złoty medal, poprawiając rekord Szwajcara Gregora Stähliego, który zwyciężał w latach 1994, 2007 i 2009. W tym samym roku zdobył także siódmy z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Sankt Moritz. Poprawił również własny rekord zwycięstw w klasyfikacji generalnej PŚ, wygrywając w sezonie 2015/2016.

W 2017 roku zdobył po raz ósmy z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Winterbergu oraz piąty raz w karierze tytuł Mistrza świata w Königsee. Po raz ósmy z rzędu także zdobył Puchar Świata w sezonie 2016/2017.

W sezonie 2017/2018 zdobył po raz dziewiąty z rzędu złoty medal na mistrzostwach Europy w Igls. Nie obronił natomiast kryształowej kuli w sezonie 2017/2018 zajmując w końcowej klasyfikacji czwarte miejsce. Swoją szansę zaprzepaścił podczas zawodów w Sankt Moritz, gdzie został zdyskwalifikowany.

W sezonie 2018/2019 zdobył dziesiąty tytuł mistrza Europy z rzędu oraz czwarty z rzędu, a szósty w karierze, tytuł mistrza świata. Sezon później po raz kolejny triumfował w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata oraz zdobył jedenasty tytuł mistrza Europy. W sezonie 2020/2021 po raz kolejny triumfował w klasyfikacji generalnej PŚ, jednak podczas mistrzostw Europy w Winterbergu zdobył srebrny medal, tym samym kończąc serię zwycięstw w zawodach tej rangi. Na zakończenie tego sezonu, podczas mistrzostw świata w Altenbergu, zajął najgorszą w karierze, 16. pozycję w zawodach o tytuł mistrza globu.

W sezonie 2021/2022 również wygrał klasyfikację generalną Pucharu Świata, a także zdobył złoty medal na mistrzostwach Europy w Sankt Moritz.

W sierpniu 2022 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej^[4].

W swojej karierze Łotysz jedenaście razy wygrał klasyfikację generalną Pucharu Świata (zwyciężył w 61 zawodach), sześć razy zdobył mistrzostwo świata oraz dwanaście razy zdobył mistrzostwo Europy.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Rok	Miejsce	Lokata
2006	Turyn	7.
2010	Vancouver	2.
2014	Soczi	2.
2018	Pjongczang	4.
2022	Pekin	7.

Mistrzostwa świata

Rok	Miejsce	Lokata
2007	Sankt Moritz	6.
2008	Altenberg	5.
2009	Lake Placid	11.
2011	Königssee	1.
2012	Lake Placid	1.
2013	Sankt Moritz	2.
2015	Winterberg	1.
2016	Igls	1.
2017	Königssee	1.
2019	Whistler	1.
2020	Altenberg	4.
2021	Altenberg	16.

Mistrzostwa Europy

Rok	Miejsce	Lokata
2006	Sankt Moritz	8.
2007	Königssee	4.
2008	Cesana	5.
2009	Sankt Moritz	11.
2010	Igls	1.
2011	Winterberg	1.
2012	Altenberg	1.
2013	Igls	1.
2014	Königssee	1.
2015	La Plagne	1.
2016	Sankt Moritz	1.[a]
2017	Winterberg	1.
2018	Igls	1.
2019	Igls	1.
2020	Sigulda	1.
2021	Winterberg	2.
2022	Sankt Moritz	1.

Puchar Świata

Sezon	Lokata
2004/2005	19.
2005/2006	20.
2006/2007	12.
2007/2008	5.
2008/2009	6.
2009/2010	1.
2010/2011	1.
2011/2012	1.
2012/2013	1.
2013/2014	1.
2014/2015	1.
2015/2016	1.
2016/2017	1.
2017/2018	4.
2018/2019	3.
2019/2020	1.
2020/2021	1.
2021/2022	1.

Odznaczenia

• Order Trzech Gwiazd – Łotwa, 2010^[5]
• Krzyż Uznania – Łotwa, 2014^[6]

Uwagi

1. Ex aequo z Tomassem Dukursem.