Massimo d’Azeglio
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Massimo Taparelli, markiz d’Azeglio (ur. 24 października 1798 w Turynie, zm. 15 stycznia 1866, tamże) – włoski polityk, pisarz, historyk i malarz, zasłużony działacz na rzecz niepodległości Włoch, 1850–1852 premier Królestwa Sardynii w rządzie Wiktora Emanuela II, potem minister spraw zagranicznych, autor powieści historycznych (Hector Fieramosa, 1833, Nicolo de Lapi, 1841), pamiętników i pism politycznych. Nauczyciel Humberta I, króla Włoch w latach 1878–1900.
- Odznaczenia[1]
- Wielka Wstęga Orderu Świętych Maurycego i Łazarza
- Order Sabaudzki Cywilny
- Oficer Orderu Sabaudzkiego Wojskowego
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Józefa
- Wielka Wstęga Orderu Leopolda
- Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej
- Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela
- Krzyż Wielki Orderu Chrystusa
- Krzyż Wielki Orderu Vila Viçosa
- Krzyż Wielki Orderu Lwa Niderlandzkiego
- Krzyż Wielki Orderu Karola III
Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Premier Królestwa Sardynii | |||
Okres | |||
Poprzednik |
Claudio Gabriele de Launay | ||
Premier Królestwa Sardynii (drugi raz) | |||
Okres |
od 21 maja 1852 | ||
Następca | |||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Zamknij