Metoda spiekowo-rozpadowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Metoda spiekowo-rozpadowa lub metoda zasadowo-rozsypowa[1] (tzw. metoda Grzymka, ang. Grzymek process[2][3]) – przemysłowa metoda wytwarzania tlenku glinu i cementu portlandzkiego, opracowana przez Jerzego Grzymka w 1959 roku[4]. Umożliwia produkcję tlenku glinu bez konieczności stosowania boksytu[5][6] .
Metoda polega na spiekaniu rud glinonośnych z wapieniem i dodatkiem sody z wytworzeniem spieku składającego się z ortokrzemianu wapnia i minerałów glinowo-wapniowych (12CaO · 7AlO
3 i CaO · AlO
3). W czasie chłodzenia spiek ten ulega rozpadowi na drobny pył, z którego ekstrahuje się zawarte w pyle gliniany wapnia za pomocą roztworu sody, w wyniku czego związki glinu przechodzą w postaci glinianów do roztworu. Pozostałość, po wymieszaniu z niewielką ilością zmielonego kamienia wapiennego, wykorzystuje się do produkcji cementu portlandzkiego[5]. Proces umożliwia uzyskanie tlenku glinu zawierającego ponad 99,5% czystego składnika[1].