Mina wyskakująca
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mina wyskakująca – mina przeciwpiechotna, przeznaczona do użycia w otwartym terenie. Po zainicjowaniu zapalnika poprzez naciśnięcie (zapalnik naciskowy) lub poruszenie linki naciągu (zapalnik naciągowy) ładunek miotający wyrzuca minę na wysokość od około 0,5 do 1,5 metra, gdzie następuje eksplozja ładunku głównego, rozrzucającego odłamki w znacznym promieniu. Jednym z pierwszych rozwiązań tego typu była szeroko wykorzystywana podczas II wojny światowej niemiecka mina typu S, na której oparto wiele późniejszych konstrukcji. Poza Niemcami tego typu miny wykorzystywały w działaniach wojennych głównie Stany Zjednoczone, Związek Radziecki i Wietnam. Poza tym miny wyskakujące produkowano także w Chinach, Jugosławii, NRD i we Włoszech.
Miny wyskakujące są znacznie droższe niż klasyczne miny przeciwpiechotne. Ze względu na duże pole rażenia i możliwość zdalnego odpalania, także przy pomocy zapalników elektrycznych, doskonale nadają się do zasadzek.
W innych krajach, między innymi w Chinach i Włoszech, również podjęto produkcję min wzorowanych na niemieckiej minie typu S. Ograniczenie wykorzystania min lądowych takich jak mina typu S jest obecnie tematem debaty międzynarodowej. Broń ta jest uważana za niehumanitarną, powoduje ofiary wśród osób cywilnych, w tym dzieci. Używanie min tego typu, tak jak większości min lądowych zostało ograniczone traktatem ottawskim (Konwencja o zakazie użycia, składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu) podpisanym przez 155 państw[1].