Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2009
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mistrzostwa Świata Juniorów w Rugby Union 2009 (od nazwy sponsora 2009 IRB Toshiba Junior World Championship) – drugie mistrzostwa świata w rugby union dla drużyn narodowych do lat 20, organizowane przez IRB. Turniej został rozegrany w Japonii w dniach 5–21 czerwca 2009 roku. Wzięło w nim udział szesnaście drużyn, a tytułu bronił zespół Nowej Zelandii.
| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie |
5 czerwca 2009 | ||
Zamknięcie (finał) |
21 czerwca 2009 | ||
Liczba drużyn |
16 | ||
Liczba aren |
5 | ||
I miejsce | |||
II miejsce | |||
III miejsce | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
40 | ||
Najwięcej punktów | |||
Najwięcej przyłożeń | |||
Strona internetowa |
Japoński Związek Rugby otrzymał prawa do organizacji zawodów w maju 2008 roku[1]. Podział na grupy ogłoszono w listopadzie tego roku[2], zaś szczegółowy harmonogram rozgrywek w lutym 2009 roku[3][4]. Sędziowie zawodów zostali wyznaczeni na początku kwietnia tego roku[5].
W rozegranym na pięciu stadionach turnieju wzięło udział szesnaście zespołów. Przez trzy meczowe dni rywalizowały one systemem kołowym podzielone na cztery czterozespołowe grupy. Druga faza zawodów rozgrywana była w ciągu dwóch meczowych dni systemem pucharowym i obejmowała półfinały i finały – o mistrzostwo rywalizowali zwycięzcy grup, drużyny z drugich miejsc o pozycję piątą, kolejna czwórka walczyła o siódme miejsce, natomiast najsłabsze w fazie grupowej zespoły o miejsce trzynaste. Tytuł mistrzowski obroniła Nowa Zelandia, która w finale pokonała Anglię[6][7]. Najwięcej punktów zdobył reprezentant Anglii, Tom Homer, w klasyfikacji przyłożeń z ośmioma zwyciężył zaś przedstawiciel triumfatorów, Zac Guildford[8]. W związku z reformą rozgrywek obsada kolejnego turnieju została zmniejszona do dwunastu reprezentacji, toteż relegowane do regionalnych kwalifikacji zostały cztery najsłabsze zespoły tej edycji[9].
Najtańsze ulgowe bilety kosztowały 300, a normalne 1300 jenów[10], a na stadionach zjawiło się nieco ponad sto tysięcy widzów[11]. Turniej był transmitowany przez szesnaście stacji telewizyjnych z całego świata odbieranych w 135 krajach – zaplanowano 154 godziny transmisji na żywo, a dwa spotkania każdej rundy były transmitowane w Internecie[12].
Sponsorem zawodów była firma Toshiba[13]. W trakcie trwania turnieju IRB regularnie publikowała statystyki[14][15][16][17][18].