Mistrzostwa Świata U-20 w Rugby Union Mężczyzn 2010
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mistrzostwa Świata Juniorów w Rugby Union 2010 (IRB Junior World Championship 2010) – trzecie mistrzostwa świata w rugby union dla drużyn narodowych do lat 20, organizowane przez IRB. Turniej został rozegrany w Argentynie w dniach 5–21 czerwca 2010 roku. Wzięło w nim udział szesnaście drużyn, a tytułu bronił zespół Nowej Zelandii.
| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie |
5 czerwca 2010 | ||
Zamknięcie (finał) |
21 czerwca 2010 | ||
Liczba drużyn |
12 | ||
Liczba aren |
3 (w 3 miastach) | ||
I miejsce | |||
II miejsce | |||
III miejsce | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
30 | ||
Najwięcej punktów | |||
Najwięcej przyłożeń |
Julian Savea (8) | ||
Strona internetowa |
Unión Argentina de Rugby otrzymał prawa do organizacji zawodów w czerwcu 2009 roku[1], we wrześniu tego roku natomiast ogłoszono składy grup i rozkład gier[2], sędziowie nominowani zostali na początku kwietnia 2010 roku[3][4]. W turnieju brało udział po raz pierwszy dwanaście drużyn, liczbę uczestników zredukowano o czterech z uwagi na trudności finansowe[5]. Reprezentacje te zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy, które rywalizowały systemem kołowym w ciągu trzech meczowych dni. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking – pierwsze cztery zespoły awansowały do półfinałów, kolejne cztery walczyły o miejsce piąte, zaś pozostałe o miejsce dziewiąte[6].
Trzeci tytuł z rzędu zdobył zespół Nowej Zelandii, który w finale pokonał Australię 62–17[7][8], natomiast drużyna Samoa, która zajęła ostatnie miejsce, w kolejnym roku wystąpiła w Junior World Rugby Trophy[9]. Najwięcej punktów zdobył kapitan triumfatorów, Tyler Bleyendaal, w klasyfikacji przyłożeń z ośmioma zwyciężył zaś jego rodak, Julian Savea[10].
Sygnał telewizyjny przygotowywała stacja ESPN[11]. Turniej był transmitowany przez dziewiętnaście stacji telewizyjnych z całego świata odbieranych w 149 krajach – zaplanowano około trzystu godzin transmisji na żywo[12]. Dodatkowo dwanaście spotkań było transmitowanych w Internecie na oficjalnej stronie IRB[13]. Najtańszy karnet na wszystkie dziesięć spotkań na jeden ze stadionów kosztował 50 (ulgowy) i 120 ARS (normalny)[14].