Monochrome Display Adapter
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monochrome Display Adapter (MDA) – monochromatyczna karta graficzna. Często też nazywana Monochrome Display and Printer Adapter, MDPA.
Powstały w 1981 roku standard monochromatycznych kart graficznych wyświetlających obraz na monitorze komputerowym oraz nazwa samej karty pracującej w tym trybie, opracowany przez firmę IBM. Mógł wyświetlić 25 linii po 80 znaków każda w trybie tekstowym, monochromatycznym. Karty MDA posiadały 4 kilobajty pamięci. Znaki w trybie tekstowym miały wymiary 9 na 14 pikseli, z czego sam znak zajmował powierzchnię jedynie 7 na 11 pikseli, pozostała część była używana jako światło międzyliterowe. Dodatkowo każdy znak mógł być przedstawiony w różnych formach, takich jak: niewidoczny, podkreślony, normalny, pogrubiony, negatyw, i migający. Form tych można było używać łącznie. Każdy znak na ekranie jest opisany przez dwa bajty (80 znaków * 25 linii * 2 bajty na znak daje 4000 bajtów potrzebnych karcie do pracy). Pierwszy bajt jest kodem znaku, a drugi zawiera jego formatowanie (pogrubienie, podkreślenie itp.).
Oryginalne monitory IBM współpracujące z MDA miały luminofor świecący na zielono. Istniały też monitory wyświetlające obraz w kolorze bursztynowym lub białym.
Teoretyczna całkowita rozdzielczość MDA to 720×350 piksele. Uzyskuje się ją poprzez pomnożenie 80 znaków w wierszu po 9 pikseli i 25 wierszy po 14 pikseli wysokości. Niestety MDA nie była w stanie zaadresować pojedynczych pikseli, a jedynie pojedyncze znaki których wzory znajdowały się w pamięci ROM, w związku z czym nie mogły być zmieniane przez program. MDA miała zapisane 256 znaków ze strony kodowej CP437. Jedyną możliwością stworzenia grafiki na kartach MDA jest ASCII-Art.
Oryginalna karta IBM MDA miała również gniazdo do podłączenia drukarki dlatego nazywano ją często MDPA.