Owczarek belgijski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Owczarek belgijski, belgijski pies pasterski (potocznie belg[1]) – grupa wielu blisko ze sobą spokrewnionych ras psów pasterskich uzyskanych w Belgii w drodze selekcji hodowlanej na wydajność w zaganianiu i na posłuszeństwo, powszechnie używanych do strzeżenia stad do końca XIX wieku[2]. Typ wilkowaty[3]. Podlega próbom pracy[4].
W 1891 roku profesor Adolf Reul z Belgijskiej Szkoły Nauk Weterynaryjnych zainicjował proces selekcjonowania (z 8 uznawanych wówczas standardów) 4 głównych linii hodowlanych[5] uzyskując jeden podstawowy typ o 4 maściach i rodzajach szaty, obecnie uznawanych za odrębne rasy lub za odmiany owczarka belgijskiego, w zależności od narodowego klubu danego kraju. Są to:
- groenendael (zwany również owczarkiem belgijskim albo belgijskim psem pasterskim[2], odmiana długowłosa czarna),
- tervueren (owczarek długowłosy[2], odmiana długowłosa płowa i szara),
- laekenois (owczarek szorstkowłosy[2], odmiana szorstkowłosa płowa),
- malinois (odmiana krótkowłosa płowa).
W Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI) owczarek belgijski jest zarejestrowany jako jedna rasa o numerze wzorca 15, podzielona na cztery odmiany[6]. W Stanach Zjednoczonych jedynie laekenois nie został uznany za odrębną rasę, natomiast pod nazwą owczarka belgijskiego klasyfikowany jest najpopularniejszy groenendael[potrzebny przypis].
Współcześnie owczarki belgijskie są użytkowane jako psy obronne pracujące w policji i armii, a także jako psy stróżujące. Przy zapewnieniu im odpowiedniej dawki ruchu dobrze przystosowują się do warunków panujących w mieszkaniach[2].
Owczarki belgijskie to rasa dość trudna przez swoją silną potrzebę ruchu, dlatego nie jest polecana początkującym hodowcom. Są to psy bystre, inteligentne i bardzo czujne, skore do współpracy. Zaliczane są do psów obronnych[7].
Potrzebami istotnymi do zrealizowania wobec owczarków belgijskich są:
- umiejętnie prowadzona socjalizacja ze światem (z ludźmi, w tym z dziećmi, otoczeniem, z innymi zwierzętami);
- przeprowadzenie odmiennej tresury niż np. dla owczarka niemieckiego, z którym są często mylone. „Belga” nie da się do wykonania danej czynności zmusić przy pomocy tzw. „twardej szkoły”, czyli powtarzaniu komendy i egzekwowaniu jej wykonania – reakcją „Belga” jest najczęściej agresja, a czasem apatia. Uczą się za to bardzo szybko (czasem także rzeczy niepożądanych) w trakcie interesującej zabawy prowadzonej przez konsekwentnego i cierpliwego tresera czy właściciela.