Oś Stanisławowska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Oś Stanisławowska – zabytkowe, przestrzenne założenie urbanistyczne XVIII-wiecznej Warszawy.
Zainicjowane przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1780, wzorowane na francuskich układach przestrzennych, miało łączyć poprzez układ placów gwiaździstych ówczesną Warszawę z królewską podmiejską posiadłością w Ujazdowie. W ten sposób powstały współczesne place: Na Rozdrożu, Zbawiciela (d. Rotunda), Unii Lubelskiej, Trzech Krzyży i Politechniki. Polne drogi łączące te place awansowały do rangi ulic. Kluczową częścią osi był trakt łączący Ujazdów z polami elekcyjnymi na Woli, nazywany Drogą Królewską. Główną oś założenia stanowi kierunek wyznaczony przez Kanał Piaseczyński, Zamek Ujazdowski, a następnie ciąg obecnych ulic: al. Wyzwolenia, ul. Nowowiejskiej, ul. Niemcewicza i ul. Prądzyńskiego[1]. Autorem osi był prawdopodobnie Efraim Szreger. Oś oparta na schemacie latawca ma promienisty układ dróg.
W latach 90. XIX wieku fragment dawnej Drogi Królewskiej znalazł się w obrębie Zespołu Stacji Filtrów; jej przebiegowi odpowiada znajdująca się na jego terenie alejka[2].
W okresie powojennym podjęto próbę rewitalizacji Osi. Była ona jednym (obok ulicy Marszałkowskiej) z dwóch głównych elementów[3], na której oparto założenie urbanistyczne Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej. W latach 1950–1955 Oś obudowano socrealistyczną zabudową: ul. Nowowiejska, plac Zbawiciela, osiedle Latawiec. Przebudowy nie doprowadzono do końca.
W 1965 roku oś jako założenie urbanistyczne została wpisana do rejestru zabytków[4].
W latach 70. oś została przerwana przez budowę Trasy Łazienkowskiej.