Paleogen
okres ery kenozoicznej / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paleogen (z gr. πᾰλαιός 'stary' i γένος 'ród') – najstarszy okres ery kenozoicznej, trwający od 66,0 mln do 23,03 mln lat temu. Dzieli się na następujące epoki/oddziały[1]:
- paleocen od 66,0 do 56,0 mln lat temu,
- eocen od 56,0 do 33,9 mln lat temu,
- oligocen od 33,9 do 23,03 mln lat temu.
| Średnia objętość w atmosferze | |||
| Tlenu |
ok. 26% obj.[infobox 1] | ||
|---|---|---|---|
| Dwutlenku węgla |
ok. 500 ppm[infobox 2] | ||
| Inne uśrednione dane | |||
| Temperatura |
ok. 18 °C[infobox 3] | ||
| Tabela stratygraficzna | |||
| |||
| |||
W paleogenie życie odradzało się po wielkim wymieraniu kończącym kredę. Z fauny zniknęły m.in. nieptasie dinozaury, pterozaury i gady morskie, a także pospolite morskie głowonogi, belemnity i amonity (nieliczni przedstawiciele amonitów wymarli dopiero na początku paleocenu). W okresie tym znacznie rozwinęły się i zróżnicowały ssaki, uzyskując dominującą pozycję wśród fauny lądowej, oraz ptaki.