Piec martenowski
piec hutniczy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Piec martenowski, piec Siemensa-Martina (potocznie: marten[potrzebny przypis]) – hutniczy wannowy piec płomieniowy[1] z odzyskiwaniem ciepła spalin. Opalany jest gazem czadnicowym otrzymywanym najczęściej przez zgazowanie w czadnicy węgla kamiennego. Odzyskiwanie ciepła (nagrzewanie powietrza i gazu) polega na okresowej zmianie kierunku wlotu do pieca martenowskiego powietrza i gazu oraz uchodzenia spalin, uzyskiwanej przez odpowiednie ustawienie zaworów rozrządczych.
Używany do wytapiania stali z surówki odlewniczej i złomu stalowego[1].
Piec w 1856 został skonstruowany przez Carla Friedricha von Simensa i Carla Wilhelma von Siemensa[2].
Nazwa pieca martenowskiego pochodzi od nazwiska francuskiego metalurga Pierre-Émila Martina, który w 1864 roku opracował proces wytapiania stali w piecu regeneratorowym[3].