Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przewody Müllera (przewody przyśródnerczowe, ang. Müllerian ducts, łac. ductus paramesonephricus) – para przewodów wykształcających się w embriogenezie z nabłonka mezodermalnego, w wyniku wgłobienia wtórnej jamy ciała. Przewody przyśródnerczowe biegną równolegle z przewodami śródnerczowymi (Wolffa). Rozwijają się z nich żeńskie narządy płciowe.
U samic, które nie wytwarzają wystarczających ilości testosteronu i hormonu anty-müllerowskiego (AMH), przewody te mogą się swobodnie rozwijać. Górne odcinki tych przewodów przyjmują położenie poziome, natomiast dolne - pionowe. Poziome odcinki przekształcają się ostatecznie w jajowody. Przewody Müllera są w tym odcinku zarodka otwarte do wtórnej jamy ciała (która przekształci się w otrzewną), jajowody w konsekwencji również pozostaną otwarte. Stan ten utrzyma się dalej, jako ujście jajowodu brzuszne skierowane w kierunku jajników. W dolnej części przewody lewy i prawy łączą się ze sobą, zanika przegroda i tworzy się kanał maciczno-pochwowy, z którego ostatecznie wykształcą się macica i górna część pochwy. U samców przewody ulegają uwstecznieniu, tworząc narządy szczątkowe: przyczepek jądra i łagiewkę sterczową[1].
Struktury te opisał jako pierwszy niemiecki fizjolog Johannes Peter Müller w pracy „Bildungsgeschichte der Genitalien” z 1830 roku.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.