Puchar Sześciu Narodów 2012
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Puchar Sześciu Narodów 2012 (2012 Six Nations Championship, a także od nazwy sponsora turnieju Royal Bank of Scotland – 2012 RBS 6 Nations) – trzynasta edycja Pucharu Sześciu Narodów, corocznego turnieju w rugby union rozgrywanego pomiędzy sześcioma najlepszymi zespołami narodowymi półkuli północnej. Turniej odbył się pomiędzy 4 lutego a 17 marca 2012. Pucharu broniła reprezentacja Anglii.
| |||
4 lutego 2012 – 17 marca 2012 | |||
Drużyny | |||
---|---|---|---|
Szczegóły turnieju | |||
Wielki Szlem | |||
Triple Crown | |||
Calcutta Cup | |||
Centenary Quaich | |||
Millennium Trophy | |||
Giuseppe Garibaldi Trophy | |||
Drewniana łyżka | |||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
15 | ||
Frekwencja |
1 034 526 | ||
Statystyki indywidualne | |||
Najwięcej punktów |
Leigh Halfpenny (66) | ||
Najwięcej przyłożeń |
Tommy Bowe (5) |
Wliczając turnieje w poprzedniej formie, od czasów Home Nations Championship i Pucharu Pięciu Narodów, była to 118 edycja tych zawodów. W turnieju brały udział seniorskie reprezentacje narodowe Anglii, Francji, Irlandii, Szkocji, Walii i Włoch.
W zawodach triumfował zespół Walii, zdobywając dodatkowo trzeciego Wielkiego Szlema na przestrzeni ośmiu lat[1][2]. Pierwszą od 2007 roku drewnianą łyżkę za ostatnie miejsce w turnieju otrzymała natomiast reprezentacja Szkocji, która komplet porażek ostatni raz odniosła w 2004 roku[3][4].
Rozkład gier upublikowano w styczniu 2011 roku, jednocześnie też ogłoszono, że po raz pierwszy od turnieju w 2008 żaden mecz nie zostanie rozegrany w piątek, nie wykluczając jednak takiej możliwości w przyszłości[5]. Sędziowie tych spotkań zostali natomiast wyznaczeni 1 listopada 2011 roku[6][7][8], z jedną zmianą z powodu kontuzji Alaina Rollanda[9][10].
Reprezentacja Włoch pierwszy raz w historii swoich startów w turnieju swoje mecze w roli gospodarza rozgrywała poza Stadio Flaminio, który przechodził modernizację. Obiektem, na którym gościła swoich rywali, był rzymski Stadio Olimpico[11].
Z powodu stwarzającego zagrożenie dla zawodników zmrożonego boiska na Stade de France sędzia Dave Pearson odwołał zaplanowany na 11 lutego mecz drugiej kolejki Francja–Irlandia[12]. Spotkanie mogło zostać rozegrane w jeden z wolnych weekendów (18-19 lutego lub 3-4 marca), przy czym preferowanym przez trenerów obu drużyn rozwiązaniem był pierwszy z nich, aby uniknąć konieczności rozgrywania meczów turnieju cztery tygodnie z rzędu[13][14]. Oficjele jednak podjęli decyzję o przeprowadzeniu spotkania 4 marca[15].
Najlepszym zawodnikiem turnieju został reprezentujący Walię Dan Lydiate[16], najwięcej punktów zdobył jego rodak Leigh Halfpenny[17], natomiast największą liczbę przyłożeń zaliczył Irlandczyk Tommy Bowe[18]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji[19].