Sengoku (okres)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sengoku (jap. 戦国時代 Sengoku-jidai; okres Sengoku) – okres w historii Japonii przypadający na lata 1467 (lub 1493) –1573. Za początek tego okresu uznaje się „zamach stanu ery Meiō”[uwaga 1], kiedy dziesiąty siogun rodu Ashikaga, Yoshitane, został wypędzony ze stolicy przez Masamoto Hosokawę[1] lub początek wojny Ōnin przypadający na 1467 rok. Okres zamyka obalenie siogunatu Ashikaga (Ashikaga-bakufu lub Muromachi-bakufu) przez Nobunagę Odę w 1573 roku. Okres ten bywa przyporządkowywany jako część okresu Muromachi lub część okresu Azuchi-Momoyama. W okresie tym konsekwentnie malały wpływy siogunatu, co doprowadziło do walk o wpływy pomiędzy poszczególnymi daimyō.