Spastyczność
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Spastyczność (ang. spasticity, z gr. spasticos „pociąganie, wciąganie”) – nieprawidłowe, nadmierne napięcie mięśni (hipertonia) przejawiające się oporem przy biernym rozciąganiu mięśni, wzrastającym stopniowo wraz ze wzrostem szybkości rozciągania i zmieniającym się przy zmianie kierunku ruchu lub narastającym gwałtownie po przekroczeniu pewnej szybkości lub stopnia rozciągnięcia[1].
Można spotkać także inne definicje, z których każda uwypukla inny aspekt tego zaburzenia. Według klasycznej definicji Lance'a (1980) spastyczność charakteryzuje się nadmiernym oporem na rozciąganie mięśnia zależnym od szybkości rozciągania, wynikającym z braku hamowania odruchu rozciągowego z powodu uszkodzenia górnego neuronu ruchowego[2]. Według nowszych zasad zdefiniowana jest jako zaburzenie czuciowo-ruchowe, powstałe na skutek uszkodzenia górnego neuronu ruchowego, objawiające się mimowolną aktywacją mięśni (przerywaną lub stałą)[3].
Spastyczność należy odróżniać od innych zaburzeń przebiegających z nadmiernym napięciem mięśniowym, takich jak sztywność mięśni i dystonia.