Stanisław Chodecki (zm. 1529)

Stanisław Chodecki z Chodcza herbu Ogończyk^[1] (ur. przed 1474, zm. 20 kwietnia 1529) – hetman polny koronny w latach 1492–1499 i 1501–1505^[2], marszałek wielki koronny w latach 1505–1529, kasztelan lwowski w latach 1495–1505, starosta kamieniecki w latach 1495–1510, starosta generalny ruski w latach 1501–1529^[3], starosta trembowelski w latach 1502–1506, starosta lubaczowski w latach 1503–1529, starosta halicki w latach 1488–1502.

Ten artykuł dotyczy marszałka wielkiego koronnego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Stanisław Chodecki

herbu herb Ogończyk
Rodzina	Chodeccy herbu Ogończyk
Data urodzenia	XV w. przed 1474
Data śmierci	20 kwietnia 1529
Ojciec	Stanisław Chodecki (zm. 1474)
Matka	Barbara z Pilczy
Rodzeństwo	Mikołaj, Jan, Piotr, Andrzej Chodecki, Spytek, Otto Chodecki, Rafał, Burnetta, Anna, Jadwiga, Barbara

Został dowódcą wojsk ziemskich na Rusi w 1492 i na Podolu w 1494. Był dowódcą obrony potocznej^[4] w latach 1492–1499, 1501–1505^[5]. Był świadkiem wydania przywileju piotrkowskiego w 1496 roku^[6].

Brał udział w wyprawie mołdawskiej króla Jana Olbrachta. W 1498 bronił linii Sanu przed Tatarami. 13 kwietnia 1501 mianowany został starostą lwowskim i starostą generalnym Rusi.

6 maja 1499 roku podpisał w Krakowie akt odnawiający unię polsko-litewską^[7]. Podpisał konstytucję Nihil novi na sejmie w Radomiu w 1505 roku^[8].

W 1506 został marszałkiem wielkim koronnym, organizując obrady sejmu elekcyjnego. Podpisał dyplom elekcji Zygmunta I Starego na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego^[9] na sejmie w Piotrkowie 8 grudnia 1506 roku^[10]. W 1509 bronił Kamieńca Podolskiego i Halicza przed wojskami mołdawskimi. W 1510 roku brał udział w rokowaniach w Kamieńcu Podolskim, zakończonych podpisaniem traktatu pokojowego z przedstawicielami hospodara mołdawskiego Bogdana III^[11]. W 1512 odniósł świetne zwycięstwo nad Tatarami w bitwie pod Wiśniowcem. Od czasu zjazdu wiedeńskiego 1515 stał się stronnikiem Habsburgów. W 1518 kierował uroczystą koronacją królowej Bony. W tym roku poniósł druzgocącą klęskę w bitwie pod Sokalem. W czasie wojny pruskiej w 1520 przyprowadził do Wielkopolski posiłki ruskie. Był sygnatariuszem aktu traktatu krakowskiego w 1525 roku^[12].