Admirałtiejskije Wierfi
rosyjska stocznia okrętowa / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Admirałtiejskije Wierfi (j. pol. Stocznie Admiralicji) – rosyjska stocznia okrętowa wchodząca w skład Obiedinionnoj Sudostroitielnoj Korporacii, założona w 1800 roku w Sankt Petersburgu przez cara Pawła I. Stocznia znajduje się przecięciu Newy i Fontanki w Petersburgu – założona jako Nowa Stocznia Admiralicji na lewym brzegu rzeki, z uwagi na niemożliwość dalszego rozwoju przez dotychczasową sąsiednią stocznię Admiralicji. Ufundowana w 1704 roku przez Piotra Wielkiego stara stocznia ograniczona była przez rozwój otaczającego ją miasta, toteż od wkrótce po założeniu nowej stoczni, ta ostatnia stała się centrum rosyjskiego budownictwa okrętowego.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/94/%D0%A1%D0%BF%D1%83%D1%81%D0%BA_%D0%BD%D0%B0_%D0%B2%D0%BE%D0%B4%D1%83_%D0%BA%D1%80%D0%B5%D0%B9%D1%81%D0%B5%D1%80%D0%B0_%D0%90%D0%B2%D1%80%D0%BE%D1%80%D0%B0_11_%D0%BC%D0%B0%D1%8F_1900.jpg/640px-%D0%A1%D0%BF%D1%83%D1%81%D0%BA_%D0%BD%D0%B0_%D0%B2%D0%BE%D0%B4%D1%83_%D0%BA%D1%80%D0%B5%D0%B9%D1%81%D0%B5%D1%80%D0%B0_%D0%90%D0%B2%D1%80%D0%BE%D1%80%D0%B0_11_%D0%BC%D0%B0%D1%8F_1900.jpg)
Typ stoczni |
okrętowa |
---|---|
Data powstania |
1800 |
Państwo | |
Miasto | |
Dawne nazwy |
Zakład Nr 194 |
Strona internetowa |
Po znacznej modernizacji stoczni w latach 1862–1863 adaptowano ją do potrzeb budowy stalowych statków parowych, co zwiększyło liczbę składanych w stoczni zamówień wojskowych. Od tego momentu aż do rewolucji w 1917 roku Nowa Stocznia Admiralicji była czołowym dostawcą dużych okrętów dla rosyjskiej floty. Po połączeniu 1 stycznia 1908 roku z sąsiednią stocznią Galernyj Ostrow, stocznia nazwana została Stocznią Admiralicji (Admirałtiejskij Sudostroitielnyj Zawod, ASZ)[1]. Po rewolucji stocznia zmieniła nazwę na stocznię imienia Marti, na cześć francuskiego marynarza-rewolucjonisty André Marty’ego. W latach 1921–1926 stocznia była administracyjnie połączona ze Stocznią Bałtycką, z uwagi na radzieckie dążenie do rehabilitacji przemysłu stoczniowego. W 1937 roku jej nazwę zmieniono na zakład nr 194. W grudniu 1957 nazwę na powrót zmieniono na Stocznię Admiralicji[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/de/Victor_III_class_submarine.jpg/640px-Victor_III_class_submarine.jpg)
W XIX wieku w stoczni budowano głównie duże okręty wojenne, jednak od początku XX wieku podstawową klasą budowanych tu okrętów są okręty podwodne, w tym (po II wojnie światowej) okręty podwodne z napędem jądrowym. Wśród najbardziej znanych wybudowanych tu przed 1939 rokiem okrętów znajdują się pierwszy rosyjski parowiec „Elizaveta” i krążownik „Aurora”.
Po ataku Niemiec na Związek Radziecki w 1941 roku produkcja w stoczni została zatrzymana. Po zakończeniu wojny - obok ukończenia krążownika „Żelezniakow” i innych projektów przedwojennych, stocznia wzięła udział w programie budowy krążowników typu Swierdłow, jednak do momentu zaprzestania budowy okrętów nawodnych w tej stoczni ukończone zostały jedynie 3 jednostki tego typu. Od połowy lat 50. XX wieku stocznia zaczęła budować jednostki cywilne, w tym pierwszy lodołamacz atomowy „Lenin”, rozpoczęła jednak trwającą do dziś specjalizację w budowie okrętów podwodnych. Do najbardziej znanych wybudowanych tu serii jednostek tej klasy należą okręty podwodne z napędem jądrowym projektu 671 (NATO: Victor). Z uwagi na rosnące rozmiary kolejnych typów radzieckich atomowych okrętów podwodnych, zwodowane tu jednostki były następnie transportowane na barkach przez Kanał Białomorski do Siewierodwińska, gdzie podlegały wykończeniu w Zakładzie nr 402.