T-55AM Merida
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T-55AM Merida – polska zmodernizowana wersja czołgu T-55A. Powszechnie stosowana nieoficjalna nazwa „Merida” pochodziła od nazwy zastosowanego opracowanego w Polsce systemu kierowania ogniem.
Czołg T-55AM jako eksponat w Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
4 |
Historia | |
Prototypy |
1985 |
Produkcja |
1986–1989 |
Wycofanie |
2002 (Polska) |
Egzemplarze |
ok. 630 |
Dane techniczne | |
Silnik |
1 silnik wysokoprężny, 12-cylindrowy W-55UWAx o mocy 640 KM przy 2000 obr./min. |
Transmisja |
mechaniczna |
Poj. zb. paliwa |
680 l (zasadnicze) |
Pancerz |
spawany z płyt walcowanych, wieża odlewana |
Długość |
9,00 m (całkowita) |
Szerokość |
3,27 m |
Wysokość |
2,40 m |
Prześwit |
0,35 m |
Masa |
42 000 kg (bojowa) |
Moc jedn. |
16,1 KM/t |
Nacisk jedn. |
0,81 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość |
49 km/h (po drodze) |
Zasięg pojazdu |
647 km (po drodze) |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) |
1,40 m |
Rowy (szer.) |
2,70 m |
Ściany (wys.) |
0,80 m |
Kąt podjazdu |
32º |
Przechył boczny |
30º |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 armata D-10T2S kal. 100 mm (zapas amunicji – 41 szt.) 1 Karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm 1 wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK-M kal. 12,7 mm | |
Użytkownicy | |
Łotwa, Polska |
Konieczność modernizacji czołgów T-55 do wersji AM wynikała z decyzji Komitetu Technicznego Układu Warszawskiego podjętej w 1980 r. Prace koncepcyjne nad modernizacją czołgu podjął Wojskowy Instytut Techniki Pancernej i Samochodowej w Sulejówku pod Warszawą. W skład urządzeń modernizacyjnych, oprócz rozwiązań licencyjnych weszły opracowania krajowe. Zastosowano w nim system kierowania ogniem – SKO „Merida” opracowany w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Ponadto zastosowano szereg innych modyfikacji, w tym: wykrywacz promieniowania laserowego (również opracowany w WAT), wyrzutnie pocisków dymnych oraz mniejsze modyfikacje. Pojazd prototypowy oraz partię próbną zbudowano w 1985 r. Po przejściu badań technicznych rozpoczęto seryjną modernizację czołgów wykorzystując najmniej wyeksploatowane czołgi T-55A.
Modernizacji czołgów dokonywano w latach 1986–1989 w Wojskowych Zakładach Mechanicznych w Siemianowicach Śl. i Wojskowych Zakładach Motoryzacyjnych nr 5 w Poznaniu. Do standardu T-55AM „Merida” zmodernizowano ok. 630 sztuk T-55A. Od połowy lat 80. XX w. czołgi te były na wyposażeniu Wojska Polskiego. W 1999 roku znajdowało się ich w armii 560 sztuk[1].
Czołgi T-55AM zostały wycofane z uzbrojenia na przełomie XX i XXI wieku, do 2002 roku[1].
W 1999 roku pięć czołgów sprzedano na Łotwę[potrzebny przypis]. Spośród wycofanych ze służby czołgów T-55AM „Merida” niewiele zachowało swoją sprawność bojową. Jeden z tej niewielkiej liczby zachowanych i w 90% sprawny czołg można podziwiać w oddziale Muzeum Wojska Polskiego – Fort IX Oddział Muzeum Wojska Polskiego – Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej przy ul. Powsińskiej 13 w Warszawie, gdzie dzięki zaangażowaniu i pasji rekonstruktorów historycznych z I. GRH SMOK, czołg ten nadal utrzymuje swoją sprawność techniczną. Prace konserwatorskie SMOK-ów przy czołgu oraz jego możliwości można podziwiać podczas organizowanych w oddziale uroczystości militarnych.
Czołgi T-55AM wprowadzono na wyposażenie takich jednostek jak:
w późniejszym okresie:
Pododdziały liniowe były wyposażone następująco: kompania – 1 T-55AD-2M (dowódcy kompanii), 6 T-55AM (po 2 na pluton) oraz 3 T-55AMS (po 1 na pluton). Dodatkowo na szczeblu batalionu 1 T-55AD-1M.
Czołg posiadał system kierowania ogniem „Merida”, w skład którego wchodził: przelicznik balistyczny, celownik-dalmierz dzienno-nocny (CDDN-1), zintegrowany czujnik meteo (temperatura powietrza i poprzeczna składowa prędkości wiatru), czujniki: prędkości własnej, kąta burtowego i przyrostu kąta burtowego, kąta podniesienia armaty, pochylenia podłużnego, pochylenia poprzecznego czopów armaty, temperatury ładunku prochowego. System liczy dane ogniowe do celów w odległości 300–7000 m. Pozwala na pomiar odległości w przedziale 300–9990 m. Po obliczeniu danych i wprowadzeniu ich na celownik są one uaktualniane co 0,5 sekundy przez 2 minuty.
Opancerzenie – po bokach wieży i na kadłubie z przodu zamontowano dodatkowe nakładki ochronne wzmacniające pancerz. Wzmocniono też dno kadłuba w przedniej części – do wałka skrętnego drugiej pary kół nośnych. Ulepszono zabezpieczenie włazu zapasowego oraz dodano lepszą ochronę przed napalmem.
Sprzęt dodatkowy – w ramach modernizacji czołg wyposażono w: wykrywacz promieniowania laserowego WPL-1 „Bobrawa” (4 głowice fotodetekcyjne na wieży) – urządzenie to sygnalizowało dowódcy czołgu fakt opromieniowania czołgu promieniowaniem laserowym pokazując: kierunek, z którego czołg jest opromieniowany, czas od odebrania pierwszego sygnału oraz rodzaj opromieniowania (dalmierz laserowy czy oświetlacz); wyrzutnię pocisków dymnych WPD-1 „Tellur” (8 luf, po 4 po obu stronach wieży – wewnętrzny rząd) – obsługiwał go ładowniczy, służył do postawienia zasłony dymnej w odległości ok. 300–350 m przed czołgiem w czasie ok. 15–20 sekund na czas ok. 2 minut; wyrzutnię wybuchowych granatów dymnych WWGD-1 „Erb” (8 luf, po 4 po obu stronach wieży – zewnętrzny rząd) – obsługiwał go dowódca, służył do postawienia zasłony dymnej w odległości ok. 25–30 m przed czołgiem w czasie ok. 2–3 sekund na czas ok. 2 minut. W każdym czołgu zamontowano urządzenie filtracyjno-wentylacyjne UFWCz-200 i rentgenometr sygnalizacyjny DPS-68M-1. Do lufy dodano osłonę termoizolacyjną.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.