Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Mniszek-Tchorznicki herbu Jelita (ur. ok. 1794, zm. 28 marca 1862) – polski oficer, powstaniec listopadowy.
podpułkownik | |
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
Armia Księstwa Warszawskiego, |
Jednostki |
Konna Chorągiew Przewodnich, |
Główne wojny i bitwy |
Inwazja na Rosję, |
Odznaczenia | |
Urodził się pod koniec XVIII wieku[2] (prawdopodobnie ok. 1794 w Samborze bądź w Sanoku[3]). Był synem Walentego Mniszek-Tchorznickiego herbu Jelita i Rozalii z domu Rudnickiej herbu Lis[2][3]. Jego rodzeństwem byli: Bogusław, Władysław, Marian, Maria (po mężu Batowska, zm. 1853), Zuzanna[2]. Jego pierwszą żoną została Honorata z domu Ufniarska herbu Jastrzębiec, a ich synami byli Kazimierz (1829–1911, ziemianin, oficer) i Maksymilian[2]. Drugą żoną została hrabina Filipina Butler-Clonebough, z którą miał córkę Annę[2].
Został żołnierzem armii Księstwa Warszawskiego. Od 1809 służył w Konnej Chorągwi Przewodnich (Gidów)[2]. Od lata 1809 służył w 12 pułku ułanów na obszarze Podola[2][3]. W tym roku otrzymał awans na podporucznika[2][3]. Pełnił funkcję instruktora[3]. Brał udział w Inwazji Napoleona na Rosję w 1812[2]. Brał udział w bitwach pod Romanowem, Smoleńskiem, Borodino, Czerykowem, Tarutinem i nad Berezyną.
W 1813 został wzięty do niewoli austriackiej pod Znojmem[3]. W 1815 wskutek niestawiennictwa do weryfikacji został skreślony z listy oficerów Wojska Królestwa Polskiego przez władze rosyjskie[2]. W 1831 roku uczestniczył w schyłkowym okresie powstaniu listopadowym[2], biorąc udział w bitwie pod Chwałkowicami w szeregach 2 pułku ułanów II Korpusu gen. Girolamo Ramorino[3].
Podczas Wiosny Ludów na obszarze Galicji w 1848 był dowódcą Gwardii Narodowej w Samborze od kwietnia do listopada 1848, mianowany wówczas podpułkownikiem[2][3]. W tym czasie jako podpułkownik kawalerii był organizatorem i został dowódcą 2 pułku ułanów (określani jako „ułani biali”) w składzie Legionów Polskich na Węgrzech, biorącego udział w powstaniu węgierskim na przełomie 1848/1849 i walczącego w kilkunastu bitwa i potyczkach[4][2][3]. 11 grudnia 1848 szwadron 2 pułku ułanów (84 spieszonych ochotników polskich) pod dowództwem ppłk. Tchorznickiego, wspartych 42. batalionem honwedów, powstrzymał pościg austriackiego korpusu feldmarszałka Franza von Schlika po porażce Węgrów w bitwie pod Koszycami)[5]. Ponadto uczestniczył w bitwie pod Tarczal 22 stycznia 1849[2]. Jego adiutantem był Jan Aleksander Fredro[6]. Po stłumieniu powstania udał się na emigrację do Paryża[2].
Został członkiem Stanów Galicyjskich[2]. Był właścicielem dóbr ziemskich Leśniowice i Polanka[2].
Zmarł 28 marca 1862[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.