Włocki

Włocki – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Nieczuja.

Herb

Opis herbu

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

Na tarczy dzielonej w słup, w polu prawym, czerwonym, trzy groty włóczni srebrne w gwiazdę;
W polu lewym, czerwonym, ostrzew złota z zaćwieczonym takimż krzyżem kawalerskim i trzema sękami z prawej, dwoma z lewej.

Klejnot: nieznany.

Labry czerwone, z prawej podbite srebrem, z lewej złotem.

Najwcześniejsze wzmianki

Nadany Franciszkowi Włockiemu 14 września 1581. Herb powstał w wyniku adopcji do herbu Nieczuja^[2].

Herbowni

Ponieważ herb Włocki był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

Włocki.

Przypisy

1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
2. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 313. ISBN 83-7181-217-5.

Bibliografia

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Herb Włockiki z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla