Walerian Wieleżyński

Walerian Wieleżyński (ur. 15 lub 16 grudnia 1898 we Lwowie, zm. 27 lub 28 czerwca 1986 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.

Walerian Wieleżyński

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 lub 16 grudnia 1898 Lwów
Data i miejsce śmierci	27 lub 28 czerwca 1986 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, 1 Pułk Piechoty Legionów, SPchor.Piech., 75 Pułk Piechoty, Batalion KOP „Dederkały” Kompania graniczna KOP „Malinów”, 15 Pułk Piechoty „Wilków”
Stanowiska	dowódca kompanii granicznej KOP, dowódca batalionu piechoty, p.o. dowódcy pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa), II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 15^[1][2][3] lub 16^[4] grudnia 1898 we Lwowie^[1]. Był synem Teresy i Kazimierza^[1].

Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach 1 pułku piechoty w składzie I Brygady^[1]. U kresu wojny jako były członek Polskiej Organizacji Wojskowej od początku listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa w ramach wojny polsko-ukraińskiej, będąc w załodze Szkoły Sienkiewicza^[5][6][4].

W Wojsku Polskim został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[7][8]. W 1923, 1924 służył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie^[9][10]. Następnie został awansowany na stopień kapitana piechoty z dniem 1 lipca 1925^[2]. W 1928 był przydzielony z 1 p.p. Legionów do Szkoły Podchorążych Piechoty^[11]. W 1932 był oficerem 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie^[12]. Został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1934 był dowódcą 1 kompanii granicznej w batalionie KOP „Dederkały”. od 22 marca 1934 do kwietnia 1937 był dowódcą kompanii granicznej KOP „Malinów”. W tym okresie został awansowany na stopień majora. Według stanu z marca 1939 był dowódcą II batalionu 15 pułku piechoty „Wilków”^[13]. Na tym stanowisku pozostawał po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej, zaś w dniach 4-6 września był p.o. dowódcy 15 pułku piechoty „Wilków”^[14]. Został wzięty przez Niemców do niewoli i był osadzony w Oflagu II D Gross-Born, gdzie był szefem sztabu konspiracyjnego^[15].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[4]. Został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika^[4]. Zmarł 27^[4] lub 28^[16] czerwca 1986 w Londynie^[4]. Został pochowany w kwaterze wojennej na cmentarzu w Pabianicach^[16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (za wojnę 1939)^[17]
• Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości"^[18]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (przed 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi (1978)^[20]