Wykolejnica
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wykolejnica – element systemu urządzeń sterowania i zabezpieczenia ruchu kolejowego. Wykolejnice stosuje się na torach bocznych do ochrony drogi przebiegu pociągów i manewrów przed najechaniem taboru z toru bocznego, gdy nie jest możliwe zastosowanie rozjazdu ochronnego, albo zastosowanie go nie jest uzasadnione ekonomicznie.
Wykolejnice były stosowane w kopalniach, jeszcze przed pojawieniem się kolei żelaznych. Służyły do przewracania wagoników, które rozpędzone na skutek pochyłości korytarza, stawały się realnym zagrożeniem dla górników.
Zasadniczą funkcją wykolejnicy nie jest wykolejanie taboru, ale ochrona ważniejszych z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu kolejowego torów, przed nieuprawnionym wjazdem taboru w drogę przebiegu innego taboru (pociągu, bądź grupy manewrowej). Wykolejnice stosowane są wyłącznie na torach bocznych, w miejscach, w których potencjalne wykolejenie może wywołać najmniejszą szkodę.
Wykolejnice są oznaczone wskaźnikami określonymi we właściwych przepisach, w sposób umożliwiający maszyniście i drużynie manewrowej prowadzącej manewry w rejonie, w którym znajdują się wykolejnice uniknięcie przypadkowego na nie najechania i wykolejenia taboru.