Zabłocie (Bogumin)

Zabłocie^[1] (czes. Záblatí^ⓘZáblatí, niem. Zablacz, Zablatz^[2], ciesz. Zobłoci) – część miasta Bogumina w kraju morawsko-śląskim, w powiecie Karwina w Czechach. Jest to także gmina katastralna o nazwie Záblatí u Bohumína (pl. Zabłocie koło Bogumina) i powierzchni 431,68 ha^[3], położona w południowej części miasta. Liczba mieszkańców wynosi 2196^[4], a adresów 458^[5]. Nazwa wzięła się stąd, iż było to niegdyś miejsce „za błotem”, czyli za rozległymi bagnami dzisiejszego Nowego Bogumina^[6].

Zabłocie
Záblatí

Część miasta Bogumina
Państwo	Czechy
Kraj	morawsko-śląski
Powiat	Karwina
Miasto	Bogumin
W granicach Bogumina	1974
Powierzchnia	4,32 km²
Populacja (2010) • liczba ludności	2 196
• gęstość	508,3 os./km²
Kod pocztowy	735 52
Położenie na mapie kraju morawsko-śląskiego Zabłocie Záblatí
Położenie na mapie Czech Zabłocie Záblatí
49°53′34″N 18°21′50″E

Historia

W Zabłociu na tzw. Piaskach odkryto najstarsze ślady bytności człowieka na terenie obecnego Bogumina. Odkryto tu na stanowisku: I - dziesiątki zabytków mezolitycznych i neolitycznych, a wśród nich krzemienne rdzenie, odłupki, wióry, drapacze, wiórowce i przekłuwacz; II - ok. 200 paleolitycznych wyrobów krzemiennych, takich jak tylczaki, wiórki tylcowe, grot z trzonkiem i wiór z wnęką; III - paleolityczny rdzeń krzemienny. Zabytki te wiąże się ze społecznościami myśliwsko-zbierackimi jakie tu wówczas żyły^[7].

Zabłocie to jedna z najstarszych miejscowości na Śląsku Cieszyńskim. Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana jako Zablocie w 1229 roku, w bulli papieża Grzegorza IX dla benedyktynów tynieckich, zatwierdzającej ich posiadłości w okolicy Orłowej^[8][9]. W 1268 powstał klasztor Benedyktynów w Orłowej, a Zabłocie stanowiło odtąd jego uposażenie^[10].

W 1290 w wyniku trwającego od śmierci księcia Władysława opolskiego w 1281/1282 rozdrobnienia feudalnego księstwa opolsko-raciborskiego powstało nowe księstwo cieszyńskie, w granicach którego znalazło się również Zabłocie. Od 1327 księstwo cieszyńskie stanowiło lenno Królestwa Czech. W 1447 Zabłocie weszło w skład wydzielonego działu księcia Bolka II^[11], nadal jednak pozostając własnością klasztorną^[12]. Aby móc sfinansować remont klasztoru w Orłowej, opat Andrzej Gniady zastawił na początku 1515 roku Zabłocie za 100 złotych szlacheckiej rodzinie Piotra Osińskiego z Żytnej na Hermanicach^[13]. Jednakowoż kryzys finansowy klasztoru się pogorszył. Wprawdzie udało się na krótko odzyskać Zabłocie, jednak za rządów kolejnego opata Wincentego wieś ta została definitywnie sprzedana, Janowi Sedlnickiemu z Choltic na Polskiej Ostrawie^[14].

Zabłocie w historii samorządności lokalnej było samodzielną gminą, dopiero w 1974 znalazła się w administracyjnych granicach Bogumina.

Zobacz też

• Zabłocie, Záblatí

Przypisy

1. Nazewnictwo geograficzne świata. Zeszyt 11. Europa, Część I, 2009 Publikacja w formacie PDF
2. Przeglądowa mapa Odry od austriackiej granicy do Szczecina [online], www.7cudow.eu [dostęp 2023-03-19].
3. Informace o katastrálním území Záblatí u Bohumína. [dostęp 2010-09-28]. (cz.).
4. Město Bohumín: Obyvatelstvo. [dostęp 2010-09-27]. (cz.).
5. Adresy v České republice. 2010-09-28. [dostęp 2010-09-28]. (cz.).
6. Město Bohumín: Záblatí (Zabłocie). [dostęp 2010-09-28].
7. ABC miejscowości. W: Aleksander Żukowski, Daniel Jakubczyk: Szlakami Zielonego Śląska 3. Czerwionka-Leszczyny: Agencja Reklamowo-Wydawnicza Vectra, 2014, s. 281. ISBN 978-83-60891-58-2.
8. Grünhagen 1866 ↓, s. 153.
9. Śląsk Cieszyński w średniowieczu (do 1528). Idzi Panic (redakcja). Cieszyn: Starostwo Powiatowe w Cieszynie, 2010, s. 286, 294. ISBN 978-83-926929-3-5.
10. I. Panic, 2010, s. 430
11. I. Panic, 2010, s. 158
12. I. Panic, 2010, s. 336
13. I. Panic, 2010, s. 434
14. I. Panic, 2010, s. 435

Bibliografia

• ColmarC. Grünhagen ColmarC., Regesten zur Schlesischen Geschichte, Breslau: Josef Max & KOMP., 1866 (niem.).