Zbornoraki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zbornoraki[1] (Syncarida) – nadrząd skorupiaków z gromady pancerzowców i podgromady Eumalacostraca.
Syncarida | |||
Packard, 1885 | |||
Koonunga cursor | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadrząd |
zbornoraki | ||
| |||
|
Drobne skorupiaki[2], obejmujące najmniejsze pancerzowce. Osiągają od 0,5 do 5 cm długości[1], jednak większość znacznie poniżej 1 cm[2]. Budowa dość homonomiczna, tagmatyzacja zatarta. Głowa szeroko osadzona na tułowiu[1]. Pierwszy człon tułowia scalony może być z głową w głowotułów[2]. Karapaksu brak[2][1]. Odwłok słabo odgraniczony od tułowia[1], zbudowany podobnie do niego. Szczękonóża nie występują lub obecna ich jest jedna para[2]. Występują gruczoły szczękowe i długie czułki[1]. Pierwsza para czułków ma trójczłonowy trzonek i dwuczłonowy biczyk, natomiast druga para dwa wieloczłonowe lub zredukowane biczyki[3]. Oczy złożone, jeśli występują, siedzące lub słupkowe[1]. Żuwaczki zwykle pozbawione żuwek (lacinia mobilis)[3]. Odnóża tułowiowe i odwłokowe dwugałęziste, jednak gałąź wewnętrzna tych drugich szczątkowa[1]. Ósma para odnóży tułowiowych może być zmodyfikowana w narządy kopulacyjne[3]. Odnóża odwłokowe zwykle zredukowane[2]. Na końcu odwłoka długie uropody i czasem widełki na telsonie[1]. Telson może być scalony z szóstym pleonitem[3].
Zbornoraki to denne skorupiaki słodkich wód powierzchniowych i podziemnych[2], o silnie ograniczonych zasięgach[1]. Przechodzą rozwój prosty[2].
Grupa reliktowa[1], reprezentowana przez formy prymitywne lub neoteniczne[2][1].
Formy współczesne obejmują 262 gatunki[4], zgrupowane w dwóch rzędach[4][5][2]:
- Anaspidacea Calman, 1904
- Bathynellacea Chappuis, 1915
Ponadto wyróżnia się wymarły rząd Palaeocaridacea[6].