Śnieżne Kopy

Śnieżne Kopy (słow. Snežné kopy, niem. Eisernestorschneekoppe, węg. Vaskapu-hócsúcs) – grupa trzech turni w grani głównej Tatr, pomiędzy Zachodnimi i Wschodnimi Żelaznymi Wrotami. Dawniej uznawane były za jeden szczyt o trzech wierzchołkach i nazywane Śnieżną Kopą^[1].

Śnieżne Kopy

Snežné kopy

Widok z podejścia na Przełęcz pod Osterwą
Państwo	Słowacja
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2328 m n.p.m.
Wybitność	45 m
Położenie na mapie Tatr Śnieżne Kopy
Położenie na mapie Karpat Śnieżne Kopy
49°10′06,3″N 20°06′42,6″E

Widok z Doliny Litworowej

Topografia

W grani Śnieżnych Kop w kierunku od zachodu na wschód wyróżnia się kolejno następujące obiekty:

• Zachodnie Żelazne Wrota (Západná železná brána) 2283 m,
• Mała Śnieżna Kopa (Malá Snežná kopa) 2309 m,
• Niżnia Śnieżna Ławka (Nižná snežná lávka) 2294 m,
• Pośrednia Śnieżna Kopa (Prostredná Snežná kopa) 2328 m,
• Wyżnia Śnieżna Ławka (Vyšná snežná lávka) 2297 m,
• Hruba Śnieżna Kopa (Hrubá Snežná kopa) 2320 m,
• Wschodnie Żelazne Wrota (Východná železná brána) 2261 m^[2].

Pod północnymi ścianami Hrubej i Pośredniej Śnieżnej Kopy znajduje się taras zwany Śnieżną Galerią (bardzo długo zalega w nim śnieg), od którego masyw wziął swoją nazwę^[1].

Władysław Cywiński w 2011 r. zbadał na miejscu topografię rejonu Śnieżnych Kop, i przeszedł ich drogi wspinaczkowe. Stwierdził, że w dotychczasowych opracowaniach na ich temat było sporo błędów. W 17 tomie swojego przewodnika szczegółowego opisuje topografię tego rejonu, prostując wcześniej podawane nieścisłości i błędy^[3].

Na południe, do Żelaznej Kotliny ze Śnieżnych Kop opadają ściany o maksymalnej wysokości do 120 m, oddzielone prostymi żlebami opadającymi z przełęczy. Od strony Doliny Kaczej Śnieżne Kopy ograniczone są po bokach Kaczym Żlebem i żlebem opadającym ze Wschodnich Żelaznych Wrót i Kaczym Bańdziochem. Z Pośredniej Śnieżnej Kopy ku północy opada długie żebro o deniwelacji około 400 m. Tworzy ono dział wodny między Kaczym Żlebem a Śnieżną Galerią i Kotłem pod Zasłonistą Turnią. Poniżej wielkiego obrywu do Kaczego Żlebu od żebra tego odgałęzia się na północny wschód mało stromy, piarżysty grzbiet, niżej przechodzący w grań, która poprzez Zasłonistą Przełączkę opada do Zasłonistej Turni. Ten grzbiet i grań tworzą wododział między Kotłem pod Zasłonistą Turnią a Kaczym Bańdziochem. W Hrubej Śnieżnej Kopie nie ma natomiast żadnej „wyraźnej grani skalnej”^[3], jak pisał Witold Henryk Paryski^[4], nie istnieje też ledwie widoczna grzęda, która od wschodu tworzyłaby granicę Śnieżnej Galerii, jak opisali to Paweł Bester, Ferdynand Goetel, Walery Goetel i A. Kowalski, autorzy pierwszego przejścia z Zasłonistej Turni na Śnieżne Kopy w 1908 r.^[3]

Taternictwo

• Pierwsze wejścia na Śnieżne Kopy:
  • letnie:
    • ze Wschodnich Żelaznych Wrót na Hrubą Śnieżną Kopę: Josef Gans i towarzysze podczas pomiarów kartograficznych w 1896 lub 1897 r.,
    • z Hrubej Śnieżnej Kopy na Pośrednią Śnieżną Kopę: Rudolf Knopf, Heinz Scheuermann, Ludwig Scheuermann, Oskar Strasser, przewodnicy Paul Kirner i Paul Spitzkopf senior, 31 sierpnia 1903 r.,
    • z Wyżniej Śnieżnej Ławki na Małą Śnieżną Kopę: Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 12 sierpnia 1907 r.,
  • zimowe: Alfred Martin, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz senior, 30 marca 1907 r.^[3]
• Droga wspinaczkowa: Grań ze Wschodnich na Zachodnie Żelazne Wrota; maksymalne trudności IV, czas przejścia 1 godz. Istnieją też drogi na poszczególne przełęcze i ściany Śnieżnych Kop, opisane w artykułach o tych obiektach^[3].