Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
10 szwadron pionierów
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
10 szwadron pionierów – pododdział kawalerii Wojska Polskiego.
Remove ads
Historia szwadronu
Podsumowanie
Perspektywa
W grudniu 1930 minister spraw wojskowych przeniósł rotmistrza Aleksandra Grabowieckiego i porucznika Wacława Bartosiaka do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy z jednoczesnym przydziałem do 10 szwadronu pionierów[1].
Szwadron wchodził w skład Brygady Kawalerii „Toruń”, która w kwietniu 1934 została przemianowana na Brygadę Kawalerii „Bydgoszcz”[2].
Jednostka stacjonowała w garnizonie Bydgoszcz[3][4][5].
Żołnierze szwadronu nosili na czapkach rogatywkach szkarłatny otok, na kołnierzach kurtek i płaszczy proporczyki szkarłatno-czarne, a na naramiennikach numer porządkowy „10”[6][7].
13 sierpnia 1931 minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski rozkazem G.M. 7759 I. zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej szwadronów pionierów[8].
Od lipca do września 1934 dwumiesięczne ćwiczenia praktyczne w szwadronie odbyli absolwenci VIII rocznika Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu: Stanisław Lipiec, Jan Pośpieszalski i Paweł Wójcik[9].
Bezpośredni nadzór nad szkoleniem i wychowaniem żołnierzy w szwadronie, jak również nadzór nad właściwym wykorzystaniem i konserwacją sprzętu saperskiego sprawował jeden z trzech dowódców grup saperów. Był on również kierownikiem corocznych koncentracji jednostek saperskich[10].
Od lipca do września 1936 dwumiesięczne ćwiczenia praktyczne w szwadronie odbyli absolwenci X rocznika Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu: Zbigniew Adamczyk, Kazimierz Wacław Schulz, Apolinary Witkowski i Zbigniew Płoski[11].
Od 1 kwietnia 1937 szwadron wchodził w skład Pomorskiej Brygady Kawalerii[12]. Do października tego roku szwadron został zreorganizowany[13].
Od lipca do września 1938 dwumiesięczne ćwiczenia praktyczne w szwadronie odbyli absolwenci XII rocznika Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu: Kazimierz Adamski, Alfons Nowak i Zawisza Duszyński[14].
Rozkazem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych L.1147 z 10 lipca 1939 nakazano sformować zmotoryzowany pluton pionierów Pomorskiej BK przy szwadronie pionierów brygady[15]. Do ogłoszenia mobilizacji pluton znajdował się w trakcie szkolenia i wyposażania w Modlinie[15], a na tabelę mob. 16 pułku ułanów zostałby wpisany prawdopodobnie wiosną 1940[16]. Pluton motorowy pod dowództwem por. kaw. Bogusława Chojnackiego do szwadronu nie dołączył, lecz wziął udział w obronie Warszawy[17][18].
Od połowy lipca 1939 szwadron prowadził prace fortyfikacyjne na pozycji przesłaniania „Rytel”[19].
Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” dowódca 16 pułku ułanów w Bydgoszczy był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji szwadronu pionierów nr 10[20][21]. Jednostka była mobilizowana w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[22][21]. 23 sierpnia 1939 została zarządzona mobilizacja jednostek „żółtych” na terenie Okręgu Korpusu Nr VIIII. Początek mobilizacji został wyznaczony na godz. 6.00 następnego dnia[23]. Mobilizacja szwadronu odbyła się szybko i sprawnie[24]. Szwadron przyjął organizację wojenną L.3023/mob.org. oraz został ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.4023/mob.AR i wyposażony zgodnie z należnościami materiałowymi L.5023/mob.mat.[25] 26 sierpnia szwadron przeszedł do m. W. Łąck[24].
31 sierpnia 1939 szwadron pozostawał w dyspozycji dowódcy Grupy Operacyjnej „Czersk”[26][27]. W czasie kampanii wrześniowej szwadron pionierów nr 10 walczył w składzie Pomorskiej BK[28]. Z relacji ppor. Kazimierza Schulza wynika, że pierwszego dnia wojny szwadron został rozdzielony plutonami do poszczególnych pułków, a jemu powierzono funkcję oficera regulującego ruch oddziałów niszczących na linii kolejowej Czersk–Laskowice[24]. Po wykonaniu zadania ppor. Schulz wycofał się do Torunia, skąd został skierowany do Garwolina[24]. Następnie wziął udział w obronie Warszawy, dowodząc plutonem w dywizjonie pieszym 12 pułku ułanów rtm. Antoniego Kropielnickiego[24].
Zgodnie z tym samym planem mob. szwadron zapasowy 2 pułku szwoleżerów we Włocławku mobilizował w I rzucie mobilizacji powszechnej uzupełnienie marszowe szwadronu pionierów nr 10[29][30]. Jednostka miała osiągnąć gotowość czwartego dnia mobilizacji powszechnej[29]. Uzupełnienie marszowe było jednostką podległą dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII, a zaopatrywana przez dowódcę Armii „Pomorze”[31].
Zmobilizowany szwadron pionierów nr 10 i jego uzupełnienie marszowe przynależały pod względem ewidencji do Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Grudziądz”[32].
Remove ads
Kadra szwadronu
- Dowódcy szwadronu
- rtm. Aleksander Grabowiecki (XII 1930[1][33] – 1936)
- rtm. Kazimierz Stefanowski[a] (1939[4])
- rtm. Marceli Woś (do IX 1939[36][24])
- Obsada personalna w marcu 1939[4]
- dowódca szwadronu – rtm. Kazimierz Stefanowski
- dowódca plutonu – rtm. Marceli Woś
- dowódca plutonu – por. kaw. Bogusław Chojnacki
- Obsada personalna we wrześniu 1939[37]
- dowódca szwadronu – rtm. Marceli Woś
- dowódca plutonu – ppor. kaw. rez. Kazimierz Wacław Schulz[b]
Remove ads
Uwagi
- rtm. Kazimierz Stefanowski w marcu 1925 został przydzielony z 7 psk do szwadronu pionierów 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu[34]. W lipcu 1939 pełnił służbę w Ekspozyturze Nr 2 Oddziału II Sztabu Głównego na stanowisku kierownika Referatu Administracyjnego[35].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads