2 Dywizja Pancerna (III Rzesza)

2 Dywizja Pancerna (niem. 2. Panzer-Division) – niemiecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę, Belgię, Francję, Jugosławię i Grecję oraz ataku na Związek Radziecki.

Ten artykuł dotyczy niemieckiej DPanc. Zobacz też: inne dywizje pancerne noszące numer „2”.

2 Dywizja Pancerna

2. Panzer-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1935
Rozformowanie	1945
Dowódcy
Pierwszy	płk Heinz Guderian
Ostatni	płk Karl Stollbrock
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Podległość	XVIII Korpus Górski XIX Korpus Armijny

Gen. Heinz Guderian, pierwszy dowódca dywizji. 23 września 1939

Historia

Dywizja została sformowana rozkazem z dnia 15 października 1935 roku w Würzburgu. W 1938, miała iść w szpicy w czasie wkraczania do Austrii, jednak z przyczyn logistycznych brakło dla niej paliwa^[1]. Po zajęciu Austrii, została przeniesiona do Wiednia.

W 1939 roku dywizja wzięła udział w agresji na Polskę w składzie XVIII Korpusu Górskiego 14 Armii. W okolicy miejscowości Toporzysko, Skawa i Bystra żołnierze tej dywizji zastrzelili polskiego jeńca. Jeden z żołnierzy 2 DP prezentując ogólnie panującą pogardę wobec Polaków 9 września 1939 stwierdził Moim zdaniem [polski] rząd powinien trafić na szubienicę. To po prostu szaleństwo walczyć przeciwko naszej przewadze, a ich naród nawet nie wie,o co^[2].

Po zakończeniu działań w Polsce została przerzucona na zachód i weszła w skład XIX Korpusu 12 Armii. W składzie tej armii wzięła udział w walkach we Francji w maju i czerwcu 1940 roku, prowadząc atak przez Belgię w kierunku Dunkierki^[3]. Następnie wycofano ją do Niemiec.

We wrześniu 1940 roku przeniesiona do okupowanej Polski, gdzie stacjonowała do lutego 1941 roku. W marcu 1941 ponownie weszła w skład 12 Armii i została przebazowana do Rumunii, a następnie w składzie XVIII Korpusu wzięła udział w inwazji na Jugosławę i Grecję w 1941 roku. Państwa te zaatakowała z terytorium Bułgarii^[4]. Po zakończeniu działań w Grecji została przebazowana początkowo do okupowanej Polski, a następnie na południe Francji.

W październiku 1941 roku została włączona w skład 4 Grupy Pancernej i wraz z nią brała udział w walkach w składzie Grupy Armii Środek podczas ataku na Związek Radziecki, biorąc udział w bitwie pod Moskwą. Od tego momentu walczyła na froncie wschodnim do grudnia 1943 roku. W tym czasie walczyła w bitwach pod Smoleńskiem, Orłem i Kijowem.

W styczniu 1944 roku została przeniesiona do Francji, gdzie jest przeformowywana. Po rozpoczęciu lądowania aliantów we Francji weszła do walk przeciwko wojskom inwazyjnym w składzie Grupy Pancernej „West”. Następnie walczy w północnej Francji w składzie 7 Armii.

W grudniu 1944 roku weszła w skład 5 Armii Pancernej i wzięła udział w ofensywie w Ardenach. W marcu 1945 roku została wycofana z walk i przebazowana do Plauen, gdzie została uzupełniona i zreorganizowana. Znajduje się tam do końca II wojny światowej, kapitulując w maju 1945 roku przed wojskami amerykańskimi.

Dowództwo dywizji

Dowódcy dywizji^[5]

• płk Heinz Guderian (1935–1938)
• gen. mjr Rudolf Veiel (1938–1942)
• gen. mjr Hans-Karl von Esebeck (1942)
• gen. mjr Arno von Lenski (1942)
• płk/gen. por. Vollrath Lübbe (1942–1944)
• gen. por. Heinrich Freiherr von Lüttwitz (1944)
• gen. por. Franz Westhoven (1944)
• gen. por. Heinrich Freiherr von Lüttwitz (1944) (ponownie)
• płk Henning Schönfeld (1944)
• płk Meinrad von Lauchert (1944–1945)
• gen. mjr Oskar Munzel (1945)
• płk Karl Stollbrock (1945)

Struktura organizacyjna

Znak taktyczny 1

Znak taktyczny 2

Znak taktyczny 3

Skład w 1935:

• 2 Brygada Pancerna (2.Panzer-Brigade)
  • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
  • 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
• 2 Brygada Strzelców (zmotoryzowana) (2. Schützen-Brigade)
  • 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
  • 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
• 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
• 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
• 38 kompania łączności (Nachrichten-Abteilung 38)

Skład w 1939:

• 2 Brygada Pancerna (2.Panzer-Brigade)
  • 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
  • 4 pułk pancerny (Panzer-Regiment 4)
• 2 Brygada Strzelców (zmotoryzowana) (2. Schützen-Brigade)
  • 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
  • 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
• 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
• 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
• 38 kompania łączności (Nachrichten-Abteilung 38)
• 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
• 38 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 38)

Skład w 1940:

• 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
• 2 pułk strzelców (Schützen-Regiment 2)
• 304 pułk strzelców (Schützen-Regiment 304)
• 2 batalion motocyklowy (Kradschützen-Abteilung 2)
• 703 ciężka kompania broni wsparcia (Schwere Infanterie Geschütz Kompanie 703)
• 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
• 5 zmotoryzowana kompania rozpoznawcza (Aufklärungs-Abteilung 5)
• 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
• 38 batalion łączności (Nachrichten-Abteilung 38)
• 38 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 38)

Skład w 1942:

• 3 pułk pancerny (Panzer-Regiment 3)
• 2 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 2)
• 304 pułk grenadierów pancernych (Panzergrenadier-Regiment 304)
• 74 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 74)
• 2 pancerny batalion rozpoznawczy (Panzer-Aufklärungs-Abteilung 2)
• 237 dywizjon artylerii przeciwlotniczej (Heeres-Flak-Abteilung 273)
• 38 dywizjon niszczycieli czołgów (Panzerjäger-Abteilung 38)
• 38 pancerny batalion pionierów (Panzer-Pionier-Bataillon 38)
• 38 pancerny batalion łączności (Panzer-Nachrichten-Abteilung 38)